Aanmelden

Ervaringsverhalen

Samen successen vieren

Of je nou bij ons woont, werkt of ambulante begleiding of begeleiding ontvangt: iedereen telt ent doet mee. Onze cliënten hebben grote en kleine dromen en dele graag hun ervaringen.

Remco

Jurjen

Edwin

Paul

Melvin en Tijmen

Daphne

Henk

Rowy

Suzanne

Jetze

Matthijs

Vera

Lesley

Remon

Sipke

Ondanks dat Remco het eerder lastig vond om naar de dagbesteding te gaan, vertelt Remco dat hij inmiddels helemaal op z’n plek is bij het ArbeidsTrainingsCentrum! Remco: “Toen ik jaren geleden bij Zorggroep de Stellingwerven kwam, vond ik het best spannend om nieuwe mensen te ontmoeten en ze te leren vertrouwen. Daardoor vond ik het lastig om naar dagbesteding in het ATC te gaan en bleef ik soms liever thuis. Het duurde even voordat ik me op mijn gemak voelde en het echt leuk vond.”

Ook thuis hield Remco de deur soms dicht voor begeleiding, vooral toen er een nieuwe begeleider kwam. “Gelukkig hebben we daar samen een mooie oplossing voor gevonden: mijn nieuwe begeleider kwam naar het ATC. Op deze vertrouwde plek konden we rustig kennismaken en een goede basis opbouwen. Toen het vertrouwen er was, voelde het ook goed dat ze bij mij thuiskwam.”

Inmiddels heeft Remco helemaal zijn draai gevonden bij het ATC. “Ik ben helemaal op mijn plek bij het ATC en merk ik dat ik sneller mensen toelaat in mijn leven. Daardoor kan ik nu veel makkelijker hulp accepteren, wat mijn gezondheid en welzijn echt ten goede komt! Ik voel me beter dan ooit. Als ik nu een keer niet naar het ATC ga, laat ik het altijd even weten. Mijn begeleiding is heel trots op mijn groei. Ik heb de lat voor mezelf nog wat hoger, maar mag inderdaad al heel trots op mezelf zijn waar ik nu sta!”

Juni 2025 | Jurjen, 20 jaar

Op zijn dagbesteding is Jurjen veel bezig met auto’s. “Ik ben veel onderweg om ergens in het land haardhout te brengen, maar ik zit er altijd naast als bijrijder.” In zijn vrije tijd speelt Jurjen veel Truck Simulator, een computerspel waarbij hij in een vrachtwagensimulator rijdt. “Ik merkte dat ik hierdoor en door mijn werk steeds meer interesse kreeg in het autorijden”, vertelt Jurjen.

“Ik heb tegen mijn persoonlijk begeleider gezegd dat ik graag mijn rijbewijs wil halen. We hebben toen besproken wat het allemaal inhoudt, dus niet alleen rijden, maar ook theorie leren. Als mijn omgeving rustig is, kan ik prima leren. Ik ben toen meteen begonnen met oefenen en kijk ook veel naar filmpjes om de theorie te leren.”

Inmiddels heeft Jurjen een aantal rijlessen gehad. En dat gaat heel goed! “Door het oefenen in de simulator had ik al veel geleerd. Natuurlijk is het wel anders dan in het echt, maar veel situaties die ik tegenkom met lessen, herken ik uit de simulator. Het grote verschil is de snelheid die je nu echt voelt. Dat is toch anders dan in het spel.”

Jurjen heeft ervoor gekozen om zijn rijbewijs te halen voor een schakelauto. “Dat vind ik leuker dan een automaat, want dan ben ik meer bezig. Ik ben er trots op dat het schakelen super goed gaat, zonder te schokken. Ik rijd door het centrum van Heerenveen, dus dat is best druk, maar ik doe het wel! De eerste keer was spannend, maar nu niet meer.”

De komende tijd gaat Jurjen zelf en samen met de begeleiding veel oefenen met theorie, zodat hij binnenkort mondeling theorie-examen kan doen. “Ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed gaat komen en dat ik mijn rijbewijs ga halen!” Wij wensen Jurjen natuurlijk heel veel succes!

Januari 2025 | Edwin, 30 jaar

Deze keer het succesverhaal van de nuchtere, maar trotse Edwin, die nadat hij zijn school had afgemaakt, aan de slag ging bij een zorgboerderij. “Maar toen ik me na een lastige periode weer beter voelde, wilde ik meer. Ik ging aan de slag in de groenvoorziening en heb daar verschillende diploma’s gehaald, zoals de bosmaaier en kettingzaag.”

Via zijn werkgever kreeg Edwin de kans om verder te leren. En dat greep hij met beide handen aan! Het praktijkgedeelte van mbo 1 hovenier kon hij bij zijn huidige werkgever afronden en voor het theoriegedeelte gaat hij één keer per week naar school. Hier krijgt hij Nederlands, Engels, rekenen en theoretische kennis over planten. Zo moet hij bijvoorbeeld bladeren verzamelen en hier de Nederlandse én Latijnse benaming van opzoeken en weten in welke grond de boom het beste groeit. Theorie is voor Edwin niet altijd even makkelijk, maar hij vindt het wel heel leuk. “Binnenkort mag ik namens mijn school meedoen aan een wedstrijd die georganiseerd wordt door de overkoepelende school. Vanuit alle filialen mag een duo meedoen en moeten we een tuintje van 2 bij 3 meter inrichten met planten en tegels en moeten we een stuk heg snoeien. Het duo dat de meeste punten scoort, wint.” Wat de prijs is weet Edwin niet, maar dat maakt hem ook niet uit. “Het is al mooi genoeg om hieraan mee te doen!”

Edwin zoekt op dit moment een nieuwe uitdaging bij een erkend leerbedrijf in de groenvoorziening, waar hij zijn opleiding kan vervolgen. “Uiteindelijk hoop ik bij een hovenier aan het werk te kunnen, maar voor nu is dit goed.” Edwin is graag buiten en ook in zijn vrije tijd is hij vaak in de natuur te vinden. Hij maakt graag lange wandelingen en is niet bang voor een flinke regenbui.

Naast zijn liefde voor het buitenleven zet Edwin zich graag in voor een maatschappelijk doel in zijn woonplaats. Elke zomer is hij vrijwilliger bij Speelland, een spelletjesweek voor basisschoolleerlingen. Initiatieven zoals Speelland kunnen niet bestaan zonder vrijwilligers zoals Edwin. “Eerst ben ik een aantal jaar activiteitenbegeleider geweest, maar afgelopen zomer had ik voor het eerst een eigen groepje van 10 kinderen onder mijn hoede.” Het is een week waarin Edwin veel plezier heeft, zo is af te lezen aan zijn gezicht. “Het is in een bos, maar voor de meeste kinderen ben ík de klimboom”, vertelt Edwin lachend. Het is nog niet zover, maar Edwin kijkt alweer uit naar de zomer! Tot die tijd werkt hij aan zijn studie, geniet hij van het buitenleven en maakt hij met zijn lasapparaat verschillende dingen, zoals een barbecue, kachel of rek voor brandhout. Maar als Edwin écht wil ontspannen, kruipt hij graag achter de spelcomputer.

November 2024 | Paul, 28 jaar

‘Voordeel van een lage positie is dat je omhoog kan klimmen.’ Een uitspraak van Johan Cruijff die goed aansluit bij de uitdagende schoolcarrière van Paul.

“Bij het verlaten van de basisschool, dit was speciaal onderwijs, kreeg ik het advies om naar de praktijkschool te gaan, maar ik heb geen affiniteit met praktische vakken… Ik heb moeite met leren, maar dóe het wel graag! Ik heb een honger naar theoretische kennis. Omdat er geen andere mogelijkheid was, ben ik toch naar de praktijkschool gegaan. Op deze school maak je kennis met verschillende beroepsgroepen, zoals schilderen, groen en koken. Ik koos voor groen. Ondanks dat ik er met tegenzin zat, heb ik een goede tijd gehad. Ik had liever meer verdieping gehad in bijvoorbeeld talen, maar ja, dat is nou eenmaal niet zo op een praktijkschool. Na het halen van mijn diploma heb ik een aanvullende opleiding mbo 1 richting groen gedaan en ook hier mijn diploma voor gehaald.

Na diverse baantjes die niet bij mij pasten, kwam ik bij het ATC terecht, de dagbesteding van Zorggroep de Stellingwerven. Vanuit daar ben ik bij een notengaard terecht gekomen en daar heb ik vier jaar gewerkt. In deze tijd dacht ik er steeds vaker aan om weer in de schoolboeken te kruipen en mijn vmbo theoretische leerweg diploma te halen… Toen de gaard werd overgenomen, hakte ik de knoop door; ik ga weer naar school!

Vol goede moed ging ik van start met de thuisstudie, maar het was pittig… Op advies van een begeleider ging ik naar een dagbesteding waar ik mijn schoolwerk kon doen en zij mij daarbij konden helpen. Dat was in het begin met name met de planning, maar daarna ook in de leerstof. Alleen de staatexamens hadden een vaste datum, verder moest ik alles zelf indelen. Dat vergde goede planning en discipline. Gelukkig ga ik graag uitdagingen aan!

Af en toe had ik het erg zwaar en vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Kan ik dit wel, wil ik dit nog wel?! Gelukkig heb ik het geloof in mezelf niet opgegeven en heb ik mijn doel voor ogen gehouden. Ik wist dat er meer in me zat, dus ik bleef doorzetten. Ik had bijna mijn eerste examen uitgesteld, maar besloot het tóch meteen in het eerste jaar te doen. Doordat ik deze met vlag en wimpel heb gehaald, heeft me dat een enorme boost zelfvertrouwen gegeven!

De begeleiding hielp mij waar mogelijk. Zo schreef ik mijn eigen rapportages om te oefenen met de Nederlandse taal. Ik ben een snelle leerling, werd mij verteld. Toen het kwartje eenmaal viel, had ik het snel onder de knie. En het doorzetten werd beloond! Na een kleine drie jaar heb ik mijn diploma vmbo-TL diploma gehaald, en hoe! Ik schep niet graag op, maar ben wel enorm trots op mijn cijfers: één 6, zes keer een 8 en ook nog een 10(!) op Geschiedenis!

Op dit moment ben ik bezig met een talentenwijzer om te kijken waar mijn talenten liggen en wat ik als vervolg kan doen. Misschien nog wel een studie! Ik weet dat ik het kan, dus zal dan met volle moed aan een nieuwe uitdaging beginnen.”

Augustus 2024 | Melvin, 28 jaar en Tijmen, 33 jaar

De Stellingwerfse Voetbalweek wordt elk jaar in Wolvega georganiseerd in de eerste week van de zomervakantie. Deze week staat in het teken van heel veel voetbalplezier voor kinderen van 6 t/m 15 jaar. Het succes van deze week kan niet bestaan zonder vele vrijwilligers die allemaal een belangrijke taak vervullen. Al sinds het eerste jaar (en nu dus voor de vierde keer!) kon de organisatie rekenen op de steun van ‘onze’ Melvin en Tijmen. En daar is het bestuur erg blij mee, want zij zijn van onschatbare waarde! “Kinderen maken de week, zeggen we, maar eigenlijk maken de begeleiders de week. Zonder onze vrijwilligers kunnen we de kinderen niet zo laten genieten,” aldus Damy Kuipers, een van de organisatoren van de Stellingwerfse Voetbalweek.

Voor de eerste editie was Melvin benaderd om de muziek te verzorgen. Dit deed hij graag, maar na twee dagen wilde hij liever een groepje kinderen begeleiden. En dit begeleiden beviel Melvin wel! “Ik liep elke dag met een andere groep mee en leerde zo wat je als begeleider moet doen. Dit jaar had ik voor het eerst m’n eigen groep die ik samen met nog twee andere jongens begeleidde. Het was superleuk! Soms gebeurde er wel eens wat en dat moesten wij dan oplossen, maar meestal was een time out in de duck-out dan wel voldoende”, grapt Melvin.

Tijmen was in het eerste jaar meteen gestart als begeleider. Hij assisteerde destijds wel eens bij jeugdtrainingen van een voetbalvereniging, dus was al bekend met het ‘vak’. “Er kwam wel heel veel op me af het eerste jaar! Zoveel kinderen bij elkaar is best wel druk”, maar het wende snel en hij groeide in zijn rol.

Vijf dagen lang genieten de kinderen van een bomvol programma met activiteiten. Damy: “We willen de kinderen dingen aanleren, maar plezier staat voorop. Het is dus mix van plezier en techniek, waarbij ook niet-voetballers meedoen.” Melvin vult aan: “Ja, een niet-voetballend meisje uit mijn groep vond het zó leuk, dat ze zich na de zomervakantie aan gaat melden bij een voetbalvereniging!” Ook Tijmen geniet van de interactie met de kinderen: “De kinderen speelden een soort slagbal en nadat zij klaar waren, vonden ze dat de begeleiding ook moest. Ze vonden mij te goed, dus riepen ze met z’n allen dat ik als eerste af moest!” Zowel voor de kinderen als voor Tijmen een groot feest!

Tijdens de laatste dag van de Stellingwerfse Voetbalweek stond er een toernooi op het programma. Melvin had een eigen groep die hij hiervoor moest coachen. “Dit vond ik superleuk en heb het ook ver geschopt met mijn team, ondanks dat ik alleen maar aanvallers had. Ik moest ervoor zorgen dat die aanvallers ook gingen verdedigen, want tegendoelpunten wilden we natuurlijk niet!”

Volgend jaar is het eerste jubileum, de vijfde editie! Er wordt groots uitgepakt door de organisatie en natuurlijk zijn ook Melvin en Tijmen weer van de partij. Damy is trots op de mannen: “De kinderen zijn er dagelijks tussen 10.00 en 16.00 uur, maar de begeleiders maken nog veel langere dagen. We zijn dan ook erg blij met hun inzet en energie! We kijken uit naar volgend jaar!”

April 2024 | Daphne, 29 jaar

 “Sinds 2015 woon ik bij Zorggroep de Stellingwerven. Dankzij de begeleiding heb ik veel groei doorgemaakt in mijn zelfstandigheid en woon ik nu samen met mijn vriend. Toen ik negen jaar geleden hier kwam wonen kreeg ik behoorlijk heimwee naar mijn familie, ik ben namelijk 1,5 uur bij ze vandaan gaan wonen. Door die heimwee ben ik, naast mijn vaste maaltijden, in de avonden verkeerde en ongezonde dingen gaan eten. Ik kwam veel aan, kreeg zwaar overgewicht en merkte dat ik snel kortademig was en niet meer met de groep mee kon. Dit vond ik niet leuk… Ik sliep veel omdat ik gauw moe was. Ik had echt last van mijn lichaam. Toen ik op een dag met een groep vrienden naar een attractiepark ging en bleek dat ik niet meer in de attracties paste, besloot ik dat het zo niet langer kon.

Via mijn diëtist ben ik naar de obesitaskliniek doorverwezen en na een eerdere afwijzing mocht ik nu wel in behandeling. Ik moest tijdens een lang voortraject laten zien dat ik mijn leefstijl aan kon passen en dat ik écht wilde afvallen. Als dat lukte, zou ik in aanmerking komen voor een maagverkleining. Door corona werden alle operaties uitgesteld en toen ik eindelijk aan de beurt was, had mijn vriend corona en kon ik wéér niet… Uiteindelijk heb ik in maart 2022 mijn maagverkleining (mini gastric bypass) gehad. Het was heel spannend, maar ben blij dat ik het gedaan heb!

Mijn eetlust was veel minder geworden merkte ik. Soms had ik zelfs helemaal geen trek, maar ik had geleerd dat ik zes keer per dag kleine beetjes moest eten, dus dat deed ik. Soms was dat wel moeilijk, want ik moest leren hoeveel ik hebben kon. Ik kon al misselijk worden van twee hapjes… Ik moest mijn lichaam opnieuw leren kennen totdat ik wist hoeveel ik hebben kan. Gelukkig mag ik ook nog wel eens wat lekkers eten en hoef ik niet alleen maar gezonde dingen te eten.

Ik heb geen last meer van m’n ademhaling en kan daardoor veel meer, ik ben veel fitter! Omdat ik me nu zo goed voel, ben ik regelmatig in de sportschool met mijn begeleiding en doe ik mee met sportieve activiteiten waar we met Zorggroep de Stellingwerven aan meedoen. Sinds mijn operatie ben ik 68,7 kg afgevallen! Hier ben ik heel erg trots op en iedereen mag dat weten!”

Februari 2024 | Henk, 42 jaar

 “Na mijn twintigste merkte ik dat ik door het drinken van alcohol meer aandacht kreeg van mijn toenmalige begeleider. Aandacht die ik in mijn jeugd gemist had door mijn thuissituatie. In de loop van de jaren werd mijn alcoholgebruik een probleem. Ik was niet goed in contact maken en onderhouden en wist niet om te gaan met mijn emoties. Door te drinken hoefde ik niks te voelen, maar maakte ik tegelijk alles stuk. Ik heb ook goede periodes gehad. Stoppen met drinken deed ik alleen nooit uit vrije wil maar altijd omdat het mij werd opgelegd door de instanties waar ik verbleef.

Januari 2023 was een omslagpunt. Mijn begeleiders van Zorggroep de Stellingwerven en ik besloten samen mee te doen aan ‘Dry January’. Ik stelde mezelf als doel een maand geen alcohol te drinken en dan weer verder te zien. Ik deed dit met ondersteuning van tabletten die ervoor zorgen dat je ziek wordt als je alcohol neemt. Dit was mijn stok achter de deur en hierdoor lukte het van de drank af te blijven. Ik telde de dagen zonder drank en dit gaf een enorme kick! Het motiveerde me om door te gaan. In plaats van te drinken ging ik sporten en ik plande al mijn tijd zorgvuldig, zodat ik geen moment van leegte had. Door mijn aandacht op het sporten te richten en veel te ondernemen met mijn begeleiding werden de dagen weken en de weken maanden.

Na een half jaar kreeg ik het lastig en besloot ik te stoppen met mijn ondersteunde tabletten. Ik was mijn doel even kwijt. Ik wilde weer gaan drinken en maakte dit bespreekbaar met mijn begeleiding. Zij namen mij serieus en we spraken af dat ik ging deelnemen aan de behandeling ‘Baas Over Eigen Gebruik’. Deze behandeling is ontwikkeld door cliënten en medewerkers van ZDS en heb ik een aantal jaar geleden ook gevolgd, maar dan ten tijde van alcoholgebruik. Deze keer volgde ik de behandeling zónder alcoholgebruik. Hiermee vond ik een nieuw doel: nuchter blijven zonder ondersteunde middelen. In mijn gevecht tegen alcohol vond ik afleiding in sporten, waaronder hardlopen. Sporten geeft mij rust en voldoening en ondertussen heb ik een heuse gym thuis!

Het stoppen met drinken brengt veel voordelen met zich mee, zo kan ik bijvoorbeeld de auto in stappen en leuke dingen ondernemen. Ook merk ik dat mensen mij weer aanspreken en niet meer met een boog om mij heen lopen, dat was voorheen wel anders. Nuchter zijn heeft zoveel goeds met mij gedaan! Ik heb meer contact met mensen en maak meer plezier.

Mijn alcoholisme blijft een gevecht. Ondanks dat ik nu ruim een jaar nuchter ben heb ik het op sommige momenten zwaar, het blijft een duivel die af en toe de kop op steekt, en dan ga ik met mijn begeleiding in gesprek. ‘Baas Over Eigen Gebruik’ staat voor eigen keuzes maken. Voor nu is mijn keuze om te blijven volhouden en in gesprek te blijven. Mijn huis staat vol met engeltjes die mij er doorheen slepen, want mijn gebruik zal altijd een keuze zijn tussen engelen en duivels. Maar ondanks alle zware momenten maakt het me trots wat ik, onder andere door te sporten, heb bereikt!”

Augustus 2023 | Rowy, 25 jaar

“Vanaf 2018 ontvang ik ambulante begeleiding van Zorggroep de Stellingwerven. Daarvoor zat ik op het voortgezet speciaal onderwijs (vso). Ik wilde heel graag begeleider worden in de zorg en hiervoor de mbo 1 opleiding Assistent Dienstverlening in Zorg en Welzijn volgen. Het vso wilde mij niet overplaatsten naar het mbo, omdat ze mij niet goed genoeg vonden. Ik heb alles op alles gezet en heel veel stampij gemaakt, waardoor ze me uiteindelijk toch hebben aangemeld en ik kon starten met wat ik graag wilde doen. Het was een erg leuke tijd, omdat ik nieuwe uitdagingen had en kon doen wat ik leuk vond. Mijn stage was bij de bij de Vinkehoeve in Vinkega. Hier moest ik onder andere klusjes doen en zorgde ik voor de randvoorwaarden van de locatie zodat de begeleiders en deelnemers het goed hadden. Dit vond ik erg leuk. Na een half jaar (!) had ik mijn opleiding al helemaal afgerond.

Maar daar stopte mijn avontuur niet, ik wilde door! Ik ben mbo 2 Helpende gaan doen. Ik paste niet op deze school en ben uiteindelijk met de opleiding gestopt. Ik ben dezelfde opleiding op het Friesland College gestart en hier had ik het heel erg naar mijn zin. Mijn stage was bij ‘In Kannen en Kruiken’ in Oosterwolde. Hier was ik begeleider van de deelnemers van de lunchroom en hielp ze met hun werk in de keuken en bediening. Hier heb ik een jaar met heel veel plezier gewerkt en na dat jaar had ik deze opleiding ook afgerond!

Omdat ik zo’n duidelijk doen voor ogen had, heb ik alles zo snel kunnen afronden. Ondertussen had ik een leuke partner ontmoet waarmee ik ben gaan samenwonen bovenin Friesland.

Ik had al deze tijd nog de wens om niveau 3 te doen, maar dit was een bbl-opleiding en hier had ik een werkplek voor nodig. Dit was een lange zoektocht, maar uiteindelijk kon ik bij Talant in Heerenveen terecht voor een stage in de avonduren en weekenden. Dit deed ik naast mijn baan in een callcenter. Het was een erg zware en vermoeiende tijd. Ik maakte weken van zo’n 70 uur (!). Ik had erg weinig vrije tijd, maar ik deed het omdat ik mijn doel wilde halen. Ik heb het een halfjaar volgehouden maar toen ben ik gestopt met de opleiding en stage. Ik ben een maandje in de WW gegaan, totdat ik gebeld werd door Van Boeijen. Daar had ik ooit een open sollicitatie naartoe gestuurd voor een vakantiebaan en die wilden ze nu invullen. De werkervaring die ze zochten had ik inmiddels vanwege al mijn stage-ervaring.
Ik wilde niveau 3 toch nog graag afmaken maar dit bleek toch niet te kunnen omdat er geen plek was. Ik baalde heel erg want ik wou dit zo graag! Ik kon toen toch naar de Nationale Zorgklas, een vooropleiding van niveau 3. Dit duurde 3 maanden en daarna kon ik starten met de opleiding mbo 3 Begeleider Gehandicaptenzorg. Deze heb ik in 14 maanden afgerond en hier ontvang ik binnenkort mijn diploma voor!

Ik heb de afgelopen jaren zo veel kunnen bereiken door mijn doelen duidelijk voor ogen te houden en me voor 200% in te zetten! Ik ben enorm trots op wat ik bereikt heb, maar ben nog niet klaar…
Binnen Van Boeijen is het mogelijk om hbo Social Work te volgen en dit wil ik in de toekomst zeker gaan doen! Nu eerst even genieten van de rust en terugkijken op wat ik al bereikt heb. Inmiddels heb ik een vast contract gekregen voor 30 uur per week en ga ik een interne cursus doen voor Persoonlijk begeleider (niveau 4).

Mijn tip voor iedereen is: Doe wat je leuk vindt! Niks is onmogelijk, als je maar wil!”

Januari 2023 | Suzanne, 37 jaar

Op een regenachtige dag komen we aan bij het warme en knusse huis van Suzanne in Wilhelminaoord. Suzanne wil graag haar succesverhaal delen. De parkieten in haar huis zorgen voor een gezellig achtergrondmuziekje en het aquarium met vissen bubbelt er lekker op los.

“Normaal gesproken vind ik nieuwe dingen heel spannend en voorheen ontweek ik die situaties dan regelmatig. Dit interview vind ik ook best spannend, maar nu doe ik het wel! Ik vertel jullie graag hoe dat kan.

Mijn oorsprong ligt in Lelystad. Ik heb daar 30 jaar gewoond, maar er is daar zoveel gebeurd dat het niet meer als mijn plek voelde. Via een kennis kwam ik in het Noorden van het land terecht. Ik heb in verschillende dorpjes in Drenthe gewoond, maar uiteindelijk ben ik in het mooie Wilhelminaoord terechtgekomen. Hier woon ik samen met mijn vriend. Na een roerige periode met veel verschillende hulpverleningsinstanties, kwam ik uiteindelijk bij Zorggroep de Stellingwerven terecht. Sindsdien krijg ik ambulante begeleiding.

Ik kwam hier als onzekere en kwetsbare vrouw. Ik stond niet sterk in mijn schoenen en durfde geen nee te zeggen. Ik was gesloten, vond het moeilijk om met anderen te praten en wist niet goed om te gaan met bepaalde emoties. Ik had frustraties en kon erg boos worden, maar ik wist niet wat ik voelde en herkende niet wat het was. Ik trok me dingen vaak persoonlijk aan en kon niet loslaten. Dit stond me vaak in de weg. Mijn begeleider heeft me daarom aangemeld voor PMT (psychomotorische therapie) bij Zorggroep de Stellingwerven. Hier moest ik allerlei oefeningen doen en werden mijn emoties getriggerd en dat was blijkbaar precies wat ik nodig had. Het was soms best pittig, maar ik ben hierdoor wel een stuk zekerder geworden! Mijn faalangst is bijna weg en ik heb leren praten. Ik durf nu voor mezelf op te komen en kan mijn grenzen beter aanvoelen en nu ook aangeven. Ik heb woorden leren geven aan mijn gevoel!

Dit heeft mij op het werk al goed geholpen. Ik werk bij een superleuk leer-werkbedrijf voor mensen met een beperking. Hier kan ik op mijn eigen tempo werken. Ik voel me daar op mijn plek, ze helpen je echt! Door het zelfvertrouwen wat ik met PMT heb opgebouwd, durfde ik te solliciteren op een interne vacature en die baan heb ik gekregen! Ik ben nu magazijnmedewerker en heb veel verantwoordelijkheden. Zo moet ik bijvoorbeeld controleren of de bonnen overeenkomen met wat er beladen is. Alles moet natuurlijk wel kloppen. Ik zou ooit wel op de heftruck willen rijden. Dat is mijn volgende doel.

Ook in mijn privéleven heeft de PMT mij geholpen. Toen ik een andere ambulant begeleider kreeg, moesten we de eerste tijd aan elkaar wennen en een band opbouwen. Toen zij in die periode een paar keer niet kon komen, vond ik dat lastig. Gelukkig had de Zorggroep aangegeven dat ik altijd met kantoor mocht bellen, als dat nodig was. Ik voelde me heel schuldig, maar heb toch gebeld. Ik zat namelijk ergens mee en moest dat echt kwijt. Voorheen zou ik dat niet gedaan hebben, maar omdat ik mijn grenzen heb leren herkennen en mijn gevoel durf te uiten, durfde ik dat nu wel! Daarna heb ik het ook met mijn begeleider bespreekbaar gemaakt en heb ik haar uitgelegd dat ik het lastig vond dat ze er niet was. Dit heeft ons dichterbij elkaar gebracht en heb ik geleerd hoe prettig het is om eerlijk te zijn over je gevoel.

Het gaat goed met mij! Als mijn begeleider komt, kan ik eigenlijk altijd vertellen dat alles wel loopt en dat het goed gaat. Ik ben blij met de hulp, want ik krijg handvaten om met dingen om te gaan, maar ik doe het uiteindelijk allemaal zelf! Mijn vriend is trots op mij en ziet dat ik ben veranderd. Hij heeft me de afgelopen maanden zien groeien! Ik kan eindelijk zeggen dat ik me goed voel en trots ben op mezelf!”

December 2022 | Jetze, 28 jaar

“Waar een wil is, is een weg. Dat heb ik wel bewezen!”, vertelt Jetze met trots. Benieuwd naar hoe Jetze de juiste weg naar succes wist te vinden? Je leest het hieronder!

“Na het praktijkonderwijs heb ik verschillende leuke dagbestedingsplekken gehad. Hier had ik het goed naar mijn zin, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik me ging beseffen dat ik wilde doorgroeien. Ik zou bijvoorbeeld heel graag een koophuis willen. Om dit te kunnen bereiken, is een leuke baan op een dagbesteding niet voldoende. Ik ben daarom gaan nadenken en ging op onderzoek uit naar wat ik leuk vind.

Ik zag een vacature bij een taxibedrijf. Ik heb een gesprek aangevraagd en tijdens dat gesprek vertelde de eigenaar me wat het werk inhield en wat er – vooral tijdens nachtelijke ritten – allemaal kan gebeuren. Je moet je stevig in je schoenen staan, omdat er werkelijk altijd van alles kan gebeuren.

Taxichauffeur word je dan ook niet zomaar. Je moet hiervoor theorie- en praktijkexamen doen. In het theoriegedeelte leer je alles over de auto en de boordcomputer, maar bijvoorbeeld ook over de bagageregels en het vervoeren van kinderen. Dit was een zwaar traject. Hier heeft vooral mijn begeleider van Zorggroep de Stellingwerven me mee geholpen. Hij overhoorde me om te ontdekken of ik goed geleerd had. Als ik te laat kwam, stuurde hij me weg. Als taxichauffeur kun je tenslotte ook niet te laat komen! Dit was een goede les voor me. De theoriestof was soms ingewikkeld en ik vond het af en toe dan ook best pittig, maar mijn begeleider heeft me hier echt doorheen gesleept en hierdoor kon ik na 10 maanden hard blokken examen doen.

Hiervoor moest ik naar het CBR in Leeuwarden. Iedereen om me heen maakte zich zorgen over of ik het wel zou halen of niet, maar zelf had ik genoeg vertrouwen. Ik wilde het in één keer halen! Ik moest allemaal vragen beantwoorden op de computer en binnen 20 minuten stond ik weer buiten. Geslaagd! Al het harde werken was niet voor niets geweest!

In de tijd dat ik mijn theorie aan het leren was, heb ik een dagopleiding – dat is de praktijkopdracht – gevolgd die ook verplicht is. Hierin worden verschillende onderwerpen behandeld: ergens naartoe rijden zonder navigatie, berekenen wat een rit kost… Vervolgens speelde de examinator voor klant en moest ik hem dus behandelen als een echte klant. Ik kreeg als tip mee dat ik misschien wat meer moest praten met de klant. Ik vind echter dat een gesprek vanzelf wel komt als de klant daar behoefte aan heeft. Dat is niet iets wat per se moet. Hoe dan ook: na de rit feliciteerde hij me met het behalen van de praktijkopdracht!

Na het behalen van mijn theorie en praktijk heb ik twee dagen met iemand van het taxibedrijf meegereden om te kijken hoe het er in praktijk aan toe gaat. Dit was erg leuk om te doen. We brachten bejaarde mensen met alzheimer en dementie naar hun dagbestedingsplek. Ik keek mee met de chauffeur en lette goed op zijn rijstijl. Na deze twee dagen ging de chauffeur op de bijrijdersplek zitten en mocht ik rijden. Dit voelde heel goed. De eigenaar van het taxibedrijf gaf me een maand proeftijd en die maand ging super goed en heb ik goed kunnen laten zien wat ik in huis heb. De proefperiode is heel goed gegaan en daarom heb ik nu een jaarcontract!

Ik heb allemaal verschillende mensen in de taxi: bejaarde mensen, mensen die naar het ziekenhuis moeten en schoolkinderen bijvoorbeeld. Bovendien rijd ik op een pendelbus. Deze afwisseling vind ik erg leuk en ik geniet ervan om mensen te helpen en behulpzaam te zijn. Voordat ik op de taxi mocht rijden, moest ik niet alleen studeren en oefenen met rijden, maar heb ik ook moeten winkelen. Ik moet er namelijk netjes uitzien. Ik zit in een pantalon met overhemd en stropdas achter het stuur, dus ik loop er als een echte heer bij! In een app kan ik, maar ook mijn werkgever, precies bijhouden hoe ik gereden heb. Hierin zie je onder andere de gereden snelheid, hoe het remmen gaat, hoe hard je door bochten gaat en hier komt een score uit. Handig en leerzaam om te hebben en de baas kan me op de vingers tikken als het minder goed gegaan is, maar dat is uiteraard nog niet gebeurd! 😉

Hard werken wordt beloond! Ik heb bereikt wat ik wilde en daar ben ik trots op. Ik heb mijn taxipas gehaald! Nu op naar mijn volgende doel.”

Augustus 2022 | Matthijs, 23 jaar

“Waar je ook vandaan komt, je kunt er altijd weer bovenop komen. En daar ben ik het levende voorbeeld van”, vertelt Matthijs (23) opgetogen. “Ik ben trots op waar ik nu sta.” Benieuwd naar hoe Matthijs’ veelbewogen levensverhaal een succesvolle wending kreeg? Je leest het hieronder!

“Waar je ook vandaan komt, je kunt er altijd weer bovenop komen. Ik ben daar het levende voorbeeld van. Door mijn perfectionisme zal ik nooit helemaal tevreden zijn, maar ik ben trots op waar ik nu sta.

Als kind was dit wel anders… Ik was een jongetje dat vaak in zijn eigen wereld leefde en had moeite met het verwerken van alles wat er om me heen gebeurde. Daardoor trok ik me terug en werd ik het mikpunt van pesterijen. Ik had één vriendje in de klas, die wel accepteerde wie ik was, maar met de rest vond ik geen aansluiting. In groep 7 kreeg ik de diagnose PDD-NOS, een vorm van autisme. Een diagnose was fijn en gaf me handvaten om met bepaalde dingen om te gaan. De medicatie die ik voorgeschreven kreeg zorgde voor iets meer rust in mijn hoofd. Toch bleef ik ‘anders’. Naarmate ik ouder werd, raakten de pesterijen me steeds meer en op de middelbare school werd dit alleen maar erger. Ik had zin in een nieuwe klas en een nieuw begin, maar al snel kwam ik erachter dat het niet was wat ik gehoopt had. Sterker nog, het viel me vies tegen. Oud-klasgenoten gingen door met waar ze gebleven waren en trokken anderen hierin mee.

Het maakte me enorm onzeker dat ik er niet bij hoorde. Waarom mocht ik mezelf niet zijn? Waarom deed ik er niet toe? Deze vragen maakten me angstig en daardoor kreeg ik last van paniekaanvallen. Door de PDD-NOS ben ik erg druk in mijn hoofd. Met alle invloeden van school en de pesterijen, die daarbij kwamen, kreeg ik op sommige momenten kortsluiting. Dan ben ik niet aanspreekbaar, verschrikkelijk moe en keer ik compleet in mezelf. Ik raakte steeds meer in mijn eigen wereld. Daarom besloot ik mijn verhaal bij leerkrachten te doen, maar ik werd niet gehoord.

Ik was in deze tijd erg ongelukkig. In de vierde klas hadden we een project op school en kwam ik bij een meisje in het groepje, die vreselijk gemeen tegen me was. Dit was de druppel, die mijn emmer deed overlopen. Ik stortte in en wou niet meer naar school. Ik bleek overspannen, kwam daardoor thuis te zitten en was futloos. Ik kan me herinneren dat ik op een dag niet eens meer mijn eigen kleren kon aantrekken… Er zat zoveel stress in mijn lijf dat ik het niet meer aankon. Ik was helemaal op.

Na een half jaar heb ik, samen met mijn ouders, besloten om naar een jeugdinstelling te gaan, om hulp te krijgen. Ik wilde beter worden. Helaas bleek deze kliniek niet te zijn waar ik op gerekend had. Sterker nog: het was verschrikkelijk! De gang zag eruit als een gevangenis: een lange kale gang met deuren aan beide kanten. Hoe harder je schreeuwt, des te meer hulp je krijgt; dat zag ik om me heen gebeuren. Maar ik was stil. En zo bleef ik onzichtbaar voor de begeleiding.

Mijn moeder en stiefvader kwamen op visite, maar ik heb ze gesmeekt om me mee te nemen naar huis. Ik moest daar weg! Ik had daar twee maanden moeten zitten, maar heb het maar een week volgehouden.

Een aantal maanden zat ik veilig thuis, maar ik voelde dat ik toch weer hulp nodig had. Die hulp kreeg ik opnieuw bij dezelfde kliniek, maar nu op een andere afdeling. Hier kreeg ik onder andere PMT (psychomotorische therapie), ging ik een paar dagen in de week naar een school in de buurt (voortgezet speciaal onderwijs) en moest ik sporten.

Tijdens therapieën merkte ik dat ik serieuze trauma’s had opgelopen in de afgelopen jaren. Hier kreeg ik goede hulp voor en ik wende aan de situatie; elke dag naar de kliniek, maar wel elke avond thuis. Deze keer voelde het goed! Ik kreeg mijn leven beetje bij beetje terug, durfde weer naar buiten te gaan en ook sociaal contact lukte weer wat beter. Ik werd niet meer gepest, hoewel er wel nare mensen rondliepen. Na een half jaar was ik uitgeleerd en stopte de behandeling. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, durfde hulp te vragen en had weer meer vertrouwen gekregen in andere mensen. Ook heb ik geleerd om grenzen aan te geven, hoewel dit vandaag de dag nog steeds lastig kan zijn.

Inmiddels was ik bijna 18 jaar en kon ik naar het REA College, een onderwijsinstelling voor (jong)volwassenen, waarvoor geen plek is in het reguliere beroepsonderwijs. Hier heb ik kunnen ontdekken wat mijn talenten, competenties en wensen zijn. Ik kwam erachter dat wat ik in de kliniek geleerd had, nu goed van pas kwam. Zo lukte het mij bijvoorbeeld om complimenten te ontvangen. Dat had ik zonder zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen nooit gekund.

Op het REA College heb ik binnen één jaar de mbo-opleiding Voeding afgerond en kwam er tijdens dat jaar achter dat de horeca echt bij me past. Ik heb mijn opleiding niet afgemaakt. Ik ben meer iemand voor de praktijk.

In het half jaar dat ik vervolgens thuis zat, ben ik gaan nadenken wat ik wil. Ik ben in verschillende sectoren aan het werk gegaan om te kijken wat bij mij past. Mijn gedachten konden ‘het eten’ niet loslaten. Ik voelde het aan alles: ik moest en zou de horeca in!

Ondertussen was ik doorverwezen naar Zorggroep de Stellingwerven. Ik was eraan toe om een eigen plek te hebben en me te focussen op de toekomst. In het dorpscentrum kreeg ik een appartement en leerde hier, met hulp van begeleiding, om voor mezelf te zorgen. Ik val onder een woonlocatie met een steunpunt en 24-uurszorg. Een paar keer per week eet ik mee op het steunpunt en bezoek er regelmatig koffiemomenten. De hulp is dichtbij als dat nodig is, ook al woon ik niet op de locatie zelf. Toen ik hier net kwam wonen, kreeg ik al vrij snel de diagnose ADD (Attention Deficit Disorder: aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, overwegend onoplettendheid en verminderde concentratie). Er ging een wereld voor me open. Naast mijn diagnose PDD-NOS, was dit het missende puzzelstukje. Door de bijgekomen medicatie functioneer ik beter. Ik kan weer de dingen doen die ik wil doen. Ik ben zo blij! Ik ging voor het eerst in mijn leven op stap en kon de drukte aan. Heel gek misschien, maar ik was blij dat ik voor het eerst dronken was! Jammer genoeg kwam toen corona, dus stopte het uitgaansleven, maar ik heb eindelijk het gevoel dat ik ergens bij hoor. Ik ben goed genoeg voor de wereld en heb vrienden!

Nu werk ik in de kantine van een bedrijf waar mensen werken met afstand tot de arbeidsmarkt. Hier krijg ik de tijd om mijn taak te doen en lukt om me te focussen op wat ik moet doen. Zo moesten we eens voor 60 personen broodjes kipsaté klaarmaken. Het lukte me daarbij zelfs om mijn collega gerust te stellen dat we dit soort grote opdrachten echt wel voor elkaar krijgen. Ook klantvriendelijkheid gaat me goed af. Mijn sociale vaardigheden zijn enorm gegroeid.

Mijn perfectionisme zegt dat ik nooit helemaal tevreden zal zijn, maar ik zie wel in dat ik de afgelopen zeven jaar ontzettend veel heb geleerd, dat ik van ver ben gekomen en dat ik nu echt trots ben op mezelf. Ik zie dat ik straal en ik heb een volwassen kijk op het leven gekregen. De begeleiding komt een paar keer per week langs om te kijken, waarbij ze me kunnen helpen. Dat is vooral met het huishouden, het maken van een planning of gewoon even om naar me te luisteren zodat ik mijn hart kan luchten. Mijn doel is dat ik financieel stabiel word en genoeg geld verdien om mijn vaste lasten te kunnen betalen en daarnaast ook nog zou kunnen sparen.”

Mei 2022 | Vera, 25 jaar

Vera woont zelfstandig en krijgt ambulante begeleiding vanuit de Zorggroep. Vanuit de zonnige serre vertelt Vera haar verhaal. Al op jonge leeftijd kreeg ze veel voor haar kiezen. Lees hieronder haar turbulente levensverhaal.

“Mijn basisschooltijd was een zware tijd voor mij. Ik werd erg gepest en dit kon ik niet delen met mijn ouders. Ik vroeg veel aandacht en die konden zij mij niet geven. Hierdoor ging het thuis niet goed en belandde ik in een vicieuze cirkel. Ik kwam terecht bij Zorggroep de Stellingwerven en kreeg ambulante zorg. Mijn begeleiders namen me mee om leuke dingen te doen en bij hen lukte het wel om mijn gevoel te delen. Bovendien zorgden de uitjes ervoor dat mijn ouders ook even op adem konden komen. In deze tijd ben ik meerdere keren van school gewisseld. Dit had verschillende redenen. Vanaf groep 5 ben ik naar het speciaal onderwijs gegaan. Vanaf dat moment kon ik eindelijk mezelf zijn en voelde ik me voor het eerst passen op een school. Maar de pesterijen gingen wel door, dus echt gelukkig was ik niet.

Na de basisschool ben ik naar het regulier voortgezet onderwijs gegaan. Het mooiste van die tijd was dat mijn lievelingsleraar van een van mijn basisscholen op deze school kwam werken! Verder had ik op deze school wederom een erg slechte periode. Ik was keer op keer de pineut met pesterijen en toen een van de leraren zelfs meedeed, knapte er iets in mij.

Na een situatie waarbij ik voor mezelf ben opgekomen en dit niet op een handige manier heb gedaan ben ik op een ‘Rebound’ school geplaatst. Dat is een speciale school die tijdelijk begeleiding en opvang biedt aan leerlingen die niet meer te handhaven zijn door hun gedrag.

Het Rebound leek eerst heel gezellig. Mijn toenmalige beste vriendin zat namelijk ook op die school. Vanaf de eerste dag werd ik echter meteen weer gepest. Als ik niet lekker in mijn vel zit, ga ik er slecht uitzien. Zowel lichamelijk als mijn kledingkeuze. Dit veroorzaakte alleen nog maar meer pestgedrag. Het enige goede moment van de dag was als ik in het busje naar school zat en mijn vriendin ook instapte. Die paar minuten voelde ik me sterk omdat ik niet alleen was. Zij stond altijd achter me. Op school splitsten onze wegen weer, doordat zij op een andere afdeling zat en moest ik het zelf doen. Dit was voor mij niet te doen. In de klas was ik bang en voelde ik me onveilig. Er werd op het Rebound wel goed omgegaan met pestgedrag. Er werden gesprekken gevoerd met de betrokkenen van beide kanten (ouders, verzorgers en instellingen). Op een dag kwam er een invalleraar die niet sterk genoeg was om de klas aan te kunnen. Er werd op me gespuugd, drinken op me gegooid en mijn boeken werden kapotgescheurd. Dit was voor mij de grens en ik heb me laten ophalen om nooit meer terug te gaan.

Gelukkig kon ik snel terecht op een vso (voorgezet speciaal onderwijs) school in de buurt. Dit was de eerste middelbare school waar ik me goed voelde. Ik werd niet gepest en had leuke klasgenoten en docenten om me heen. Hierdoor ging het thuis beter en durfde ik me weer te laten zien aan de buitenwereld. Toch gebeurde er iets wat mijn leven voorgoed veranderde; ik kwam in een slechte relatie waar ik niet uit durfde te stappen. Ik schreeuwde om aandacht bij mensen om mij heen, maar kreeg die niet. Uiteindelijk ging ik in behandeling bij Fier. In het jaar dat ik hier intern zat, kwam mijn begeleider van Zorggroep de Stellingwerven af en toe langs, zodat ik er even uit kon en leuke dingen kon doen. Dit was erg fijn. Ook verliet ik soms de instelling om even naar mijn ouders te gaan. De behandeling van een jaar heeft mij erg goed gedaan. Ik heb hier ontzettend veel geleerd. We waren met een groepje meiden met traumatische ervaringen, dus dan heb je elkaar soms hard nodig en leer je veel van elkaar.

Inmiddels was ik 17 jaar en er werd gekeken naar een plek waar ik op mezelf kon wonen. Toen ik 18 werd mocht ik naar De Lindeboom verhuizen. Dit is een woongroep van Zorggroep de Stellingwerven met 24-uurszorg. Ik was er echt aan toe om een eigen plek te hebben. Ik volgde een mbo-1 opleiding Zorg en Welzijn, maar de school beviel me niet goed. Hierna heb ik nog meer scholen geprobeerd, maar het lukte me nergens om een opleiding af te maken. Vanuit De Lindeboom ben ik doorgestroomd naar een zorgwoning met ambulante begeleiding van de Zorggroep, maar ook in de jaren die volgden ben ik meerdere malen verhuisd en kon ik nergens mijn draai vinden. Ik was enorm zoekende en leidde een turbulent leven. Tot het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Dit heeft mijn leven een positieve wending gegeven en ik merk dat ik veranderd ben. Samen met mijn vriend en onze zoon heb ik nu een stabiel leven. Mijn persoonlijk begeleider komt wekelijks bij me langs en dan bespreken we praktische zaken of dingen waar ik tegenaan loop. Ik heb een goede klik met haar, omdat ze naast me staat en niet boven me. Ook hebben we beide een kindje van dezelfde leeftijd, dus daarin begrijpt ze mij heel goed. Naast deze contactmomenten eten wij elke week bij Rinske en Mark. Zij zijn beide al lang werkzaam bij de Zorggroep en dat is het een vertrouwde en veilige plek voor ons. We kennen elkaar al jaren!

Ik heb in het vooruitzicht dat ik mijn diploma Zorg en Welzijn ga halen en met dat diploma wil ik als ervaringsdeskundige aan het werk binnen ZDS. Ik wil mijn eigen ervaringen meenemen in de hulp aan anderen. Ik wil mijn verhaal delen met mensen die dat kunnen gebruiken. Zie het als een soort maatjesproject: een luisterend oor, iemand die je begrijpt. Ik heb zoveel meegemaakt, zowel zelf als wat ik bij anderen gezien heb. Dit zijn allemaal ervaringen die ik daarin kan meenemen. Ook word ik door ZDS regelmatig uitgenodigd om bij sollicitatiegesprekken aanwezig te zijn. Ik kan goede vragen stellen en samen met een medewerker van de organisatie kunnen we zo de beste mensen aannemen. Kortom, mijn heftige leven lijkt nu, op mijn 25e, eindelijk wat rust te krijgen. Ik voel me goed, ben gelukkig en heb goede vooruitzichten!”

Maart 2022 | Lesley

Een succesverhaal gaat nooit over een nacht ijs en Lesley weet als geen ander wat het betekent om niet op te geven. “Ik doe ertoe en sta stevig in mijn schoenen. Ik ben blij met mijn leven zoals deze nu is”. Lees zijn hele verhaal hieronder.

“Toen ik 16 jaar was, gingen mijn ouders scheiden. Dit was een lastige tijd voor mij. Ik begon met drinken en combineerde dit al snel daarna met speed. Ik kon het langer volhouden door die combinatie en de weekenden werden steeds langer. Niemand wist op dat moment dat ik drugs gebruikte.

Door problemen in mijn thuissituatie ben ik op mijn 20e begonnen met GHB. Ik nam dit om mijn problemen te vergeten. Dit was eerst alleen in het weekend, maar zodra mijn negatieve gedachten terugkwamen, nam ik weer een buisje, en weer een buisje… Na een week kon ik niet meer terug. Ik kon niet meer zonder. In het begin nam ik om de vier á vijf uur een nieuw buisje. Naarmate mijn lichaam verslaafder raakte, werd die tijd steeds korter en nam ik om de anderhalf á twee uur een buisje. Ik maakte de GHB altijd zelf. De ingrediënten hiervoor waren makkelijk voor handen toentertijd.

In het begin woonde ik nog bij mijn moeder, maar toen mijn vriendin zwanger bleek te zijn, ben ik met haar gaan samenwonen. Mijn gebruik bleef aanhouden, ondanks dat zij het niet wilde. We maakten hier veel ruzie over, met als gevolg dat ik alles stiekem deed en de drugs op verschillende plekken in huis verstopte. Deze relatie is uiteindelijk gestrand.
In deze periode probeerde ik zonder hulp te stoppen, maar dit bleek te rigoureus. Je kunt niet in één keer stoppen met deze drugs. GHB maakt ook je lichaam afhankelijk en je krijgt hele gevaarlijke bijwerkingen als je lichaam de stoffen niet meer binnenkrijgt. Mijn hart sloeg over en ik had binnen tien minuten weer een nieuwe voorraad GHB. Ik had een hoeveelheid ter grootte van een Flügel-flesje nodig om me weer goed te voelen. Mijn gebruik ging weer onveranderd verder.

Er zijn mensen in mijn omgeving geweest die tegen mij zeiden dat ik móest stoppen met gebruiken. Dit werkte averechts bij mij, waardoor ik ging liegen over mijn gebruik. Het voelde alsof ik mijn drugsgebruik niet bespreekbaar mocht maken. Ik kreeg een andere begeleider. Zij heeft erg lang geïnvesteerd om mijn vertrouwen te winnen, ik liet haar slechts beetje bij beetje toe in mijn leven. Een proces van een aantal jaar met vallen en opstaan. Wat ik zo prettig vond (en vind) is dat ze mij nooit veroordeelde en nooit heeft gezegd dat ik moest stoppen. Zij betrok mijn netwerk bij mijn zorg, vooral mijn moeder en zus. Dit voelde voor mij heel goed. Zij hebben mij nooit in de steek gelaten, ondanks hun grote zorgen om mij. Elke keer als ze bij me kwamen, hoopten ze dat ik nog leefde. Regelmatig lag ik ‘out’ in mijn huis. Soms was het moeilijk te zien of ik nog ademde. Ik was me er bewust van dat ik kon stikken in mijn braaksel, dus meestal ging ik in de stabiele zijligging liggen voordat ik out ging.
Mijn gebruik nam toe en het out gaan daardoor ook. Mijn omgeving had veel zorgen om me. Door de goede samenwerking met mijn begeleider kon ik mijn gebruik weer bespreekbaar maken en lukte het me om zélf te beslissing te nemen dat ik wilde stoppen. Ik zocht hulp bij VNN. Na tien dagen detoxen bleek echter dat ze mij door mijn licht verstandelijke beperking niet voldoende konden helpen de juiste handvatten in mijn handelen en denken te geven. Ik werd naar huis gestuurd… Mijn gebruik ging weer door waar ik was geëindigd.

Mijn gebruik werd gevaarlijk en er moest iets veranderen. Ik ging opnieuw zeven dagen detoxen. Mijn eigen gemaakte GHB werd voor de opname getest op sterkte. Deze bleek behoorlijk puur te zijn. Ik kreeg tijdens de opname medicinale GHB om mijn lichaam beetje bij beetje te laten wennen aan een andere dosering. De sterkte nam elke dag af. Na deze korte opname kwam er één keer per week iemand bij mij thuis om te praten. De eerste drie weken ging het redelijk en gebruikte ik minder dan voorheen, maar daarna ging het weer mis. Ik vond het moeilijk om tegen mijn begeleider en familie te zeggen dat het gebruik weer was toegenomen. Omdat mijn vertrouwen er wel was, maakte ik het uiteindelijk toch bespreekbaar.

Na drie mislukte stoppogingen bij VNN, hebben we gekozen voor Tactus verslavingszorg. Hier voelde ik een betere aansluiting. Hier kon ik herhaaldelijk aangeven dat ik iets niet snapte en voelde me hierdoor beter begrepen. Hier ben ik drie maanden intern behandeld. Tijdens therapieën zijn we erachter gekomen waarom ik ben gaan gebruiken en zijn we erachter gekomen dat ik een lichte vorm van autisme heb. Door de behandeling bij Tactus heb ik geleerd dat ik er mag zijn en dat ik het niet altijd met iedereen eens hoef te zijn. Ik heb leren nee zeggen en opkomen voor mezelf. Een belangrijke drijfveer voor deze geslaagde opname was de geboorte mijn tweede kind, een prachtige dochter.

Bij thuiskomst heb ik mijn huis veranderd en nieuwe meubels gekocht. Dit gaf nieuwe energie. De oude bekenden kwamen nog wel eens langs en het was moeilijk om nee te zeggen, maar ik kon het wel. Na een jaar dacht ik, ach, ik kan wel een keer een buisje nemen. Maar dat buisje werd een week gebruiken en toen knapte er iets in me. Ik besloot dat het nooit meer mocht gebeuren! Ik heb een weekend last gehad van hele heftige afkickverschijnselen, maar heb dat over me heen laten komen. Ik ben vervolgens naar mijn moeder gegaan en zij gaf me een bakje soep. Op dat moment voelde ik alles van me afglijden. Het voelde goed. Ik was klaar met de drugs!

Ik ben nu 4 jaar clean en ben enorm trots op mezelf. Ik heb doorgezet en ben blij dat ik de verslaving heb overwonnen. Ik doe ertoe en sta stevig in mijn schoenen. Mijn drugsgebruik heeft ervoor gezorgd dat ik veel dingen uit deze periode niet meer weet en mijn kortetermijngeheugen is aangetast, maar ik ben blij met mijn leven zoals deze nu is. Ik heb een hele leuke vrouw ontmoet met wie ik onlangs een zoontje heb gekregen. We gaan een mooie toekomst tegemoet samen!

Een belangrijke steun, toen en nu, is Klaas bij wie ik dagbesteding heb. Hij heeft mij nooit veroordeeld, maar heeft me altijd gesteund en geholpen. Er is altijd een prettige en goede samenwerking geweest tussen hem, mijn begeleiding en mijzelf. Ook de goede interne samenwerking binnen Zorggroep de Stellingwerven heeft bijgedragen aan mijn succes. Meerdere medewerkers zijn betrokken geweest bij mijn hulp en hun teamwork heeft voor het juiste resultaat gezorgd.

Ik heb meegeholpen aan de Gouden Denktank. Een werkgroep van Zorggroep de Stellingwerven waarin we met vier ervaringsdeskundigen en twee begeleiders het werkboek ‘Het Gouden Plan!’ hebben gemaakt voor mensen met een beperking en een verslaving. We vinden het belangrijk om je verslaving, welke dat ook is, bespreekbaar te maken, zonder dat je daarbij veroordeeld wordt. Door mijn ervaringen in drugsgebruik kon ik hier een waardevolle bijdrage aan leveren. Met dit boek hoop ik mensen met een verslaving én hun begeleiders te kunnen helpen in hun route naar succes.”

Februari 2022 | Remon

“Vanaf mijn 18e rijd ik al in een 25 km-auto en daar ben ik heel blij mee, maar toch wilde ik heel graag mijn autorijbewijs halen. Mijn moeder is daarom op zoek gegaan naar een autorijschool die mij zou kunnen helpen bij het begrijpen van de theorie en bij de rijlessen. Alle benaderde rijscholen gaven echter aan dat ik vanwege mijn beperking (autisme) niet in staat zou zijn om mijn theorie-examen te halen. Totdat autorijschool Hotsma in Nieuwehorne aangaf dat dit wel degelijk mogelijk is!

En zo begon ik in oktober 2019 aan mijn eerste theorieles. Deze lessen volgde ik op mijn eigen appartement op De Lindeboom. Pyt-Hindrik Hotsma kwam elke woensdag bij mij langs en nam het hele theorieboek van voor tot achter met mij door. Omdat ik eerst een tijdje moet wennen aan nieuwe mensen was mijn moeder er de ene week bij en mijn persoonlijk begeleider de andere week. Zo kon ik rustig een vertrouwensband opbouwen. Toen die er eenmaal was, kon ik het alleen af en kwam mijn begeleider wekelijks even binnenlopen om te kijken hoe het ging.
De theorie werd visueel gemaakt door tekeningen te maken en lego-poppetjes te gebruiken. Ik had nog bouwplaten met getekende wegen erop en met speelgoedauto’s konden we hierdoor allerlei situaties nabootsen. Ook verzon de instructeur allerlei ezelsbruggetjes zodat ik het goed kon onthouden. De lessen duurden anderhalf uur, dus dat was best wel lang. Ik ben heel trots op mezelf dat ik mijn aandacht er elke keer goed heb bijgehouden.

We hebben samen een aantal maanden geoefend met de theorie. Door corona kon hij twee maanden niet komen, maar in die tijd heb ik met mijn persoonlijk begeleider proefexamens gedaan, zodat het geleerde niet zou verdwijnen. Dit is gelukt, want in september 2020 had meneer Hotsma er genoeg vertrouwen in dat ik het zou halen, dus zijn we begonnen met rijlessen. Voordat ik daadwerkelijk mocht beginnen met lessen, moest ik een vragenlijst van het CBR invullen. Daarna volgde een medische keuring. Ze stelden me allemaal vragen over alcohol- en drugsgebruik en of ik dingen lastig vond of angsten had in het verkeer. De arts voorzag geen problemen waarom ik niet zou mogen lessen, dus ik ging van start. Ik had les in een Seat Mii met een automatische versnellingsbak. Dit ging heel goed en ik vond het erg leuk. Ik had natuurlijk al een dikke vijf jaar ervaring op de weg door mijn 25 km-auto, maar daar gelden andere verkeersregels voor en gaat niet zo hard als een normale auto. Wel even wennen dus!

Op 16 juli 2021 ging ik naar Leeuwarden voor mijn theorie-examen. Ik liet niet merken dat ik het spannend vond, maar dit was het natuurlijk wel, ook al wist ik dat ik de stof wel beheerste. Mijn vader ging met mij mee. Bij het CBR was er nog even stress, want de mevrouw achter de balie dacht dat het een paspoort van iemand anders was. Ze geloofde niet dat ik dat was op de pasfoto. Ik was er even helemaal vanaf, maar ik heb me herpakt. De vrouw die het mondelinge examen afnam, stelde me op mijn gemak en ze ging niet tegenover me zitten, maar naast me. Dit was voor mij erg prettig. Het ging heel goed, dus ik was geslaagd! Ik had gewoon in één keer mijn theorie-examen gehaald!

Het lessen ging ondertussen gewoon door en uiteindelijk mocht ik de tussentijdse toets gaan doen. Hierbij moest ik onder andere een bochtje achteruit maken en fileparkeren. Dit ging goed, dus ik was geslaagd! Een maand later stond de laatste stap op het programma voor het roze pasje; afrijden… Dit ging ook weer super goed, dus heb ik ook mijn praktijkexamen in één keer gehaald!

Wat veel mensen niet voor mogelijk hielden, is dus wel gelukt! Ik heb mijn rijbewijs gehaald en heb al mijn benodigde examens in één keer gehaald! Dit was niet gelukt zonder mijn eigen inzet, maar ook die van meneer Hotsma, mijn moeder en mijn persoonlijk begeleider. Een mooie samenwerking met een geweldig eindresultaat. Ik rijd nu in mijn eigen auto overal naar toe en geniet er volop van!”

December 2021 | Sipke

Als begeleider van Zorggroep de Stellingwerven heb je een hele hechte band met de bewoners. Samen streven ze naar een doel en daar hoort zo af en toe een bijzonder uitje bij, zoals Jacko (zorgcoördinator) heeft gehad met Sipke. Hieronder vertelt Jacko zijn verhaal over een dag met Sipke.

“Na de middelbare school en voor mijn studie SPH had ik een periode waar ik niet precies wist wat ik wilde gaan doen met mijn leven. Na een jaar in Frankrijk te hebben gewoond en wat werken, heb ik in die periode ook mijn groot rijbewijs en chauffeursdiploma gehaald. Hierdoor heb ik met veel plezier anderhalf jaar op een vrachtwagen gereden, tot ik aan mijn studie begon. Het was dan ook een leuke verrassing dat ik Sipke als cliënt ging begeleiden, die werkzaam is als vrachtwagenchauffeur. Sipke had vroeger een buurman die vrachtwagenchauffeur was en hij mocht dan ook wel eens mee. Vanaf die tijd was het zijn droom om vrachtwagenchauffeur te worden”, vervolgt Jacko. “Inmiddels werkt hij alweer 13 jaar bij Portena in Heerenveen waar hij het erg naar zijn zin heeft en op een mooie grote combinatie rijdt.”

Zo’n gezamenlijke passie zorgde ervoor dat Jacko en Sipke al snel een afspraak hebben gemaakt om samen eens een dagje door te brengen op de vrachtwagen. “Begin november was het dan zover. Sipke had speciaal toestemming aan zijn baas gevraagd om mij mee te nemen, bijzonder omdat er normaal niemand mee mag. Er werd rekening gehouden met de bijrijder en Sipke kon uitslapen, 07.00 uur beginnen in Heerenveen, in plaats van de normale tijden van 03.00 of 05.00 uur. De trailer stond geladen klaar en wij vertrokken snel met de Volvo naar Drachten waar er bij een snoepjesfabriek gelost moest worden. Stipt volgens afspraak om 08.00 uur in Drachten, maar door onvoorziene omstandigheden kon er niet direct gelost worden, maar moesten we 4 uur wachten!” De een zou zeggen zonde van de tijd, maar het betekende voor Jacko en Sipke dat ze alle tijd hadden om een goed gesprek te voeren.

“Sipke vertelde dat alles van de chauffeurs met de aanwezige boardcomputer wordt bijgehouden, o.a. brandstofverbruik, snelheid rusttijden etc. Dit in combinatie met de werkhouding en het contact met klanten levert een soort klassement van de 100 chauffeurs op. Sipke staat in de top 10 en is hier zeer terecht heel erg trots op. Ik was ook zeer onder de indruk van de rijkwaliteiten van Sipke en ook de correcte en nauwkeurige omgang met het materiaal en de klanten viel mij op. Een zeer geslaagde dag, waarin ik veel geleerd heb en Sipke goed heb leren kennen! Sipke bedankt!”

Ondanks dat Remco het eerder lastig vond om naar de dagbesteding te gaan, vertelt Remco dat hij inmiddels helemaal op z’n plek is bij het ArbeidsTrainingsCentrum! Remco: “Toen ik jaren geleden bij Zorggroep de Stellingwerven kwam, vond ik het best spannend om nieuwe mensen te ontmoeten en ze te leren vertrouwen. Daardoor vond ik het lastig om naar dagbesteding in het ATC te gaan en bleef ik soms liever thuis. Het duurde even voordat ik me op mijn gemak voelde en het echt leuk vond.”

Ook thuis hield Remco de deur soms dicht voor begeleiding, vooral toen er een nieuwe begeleider kwam. “Gelukkig hebben we daar samen een mooie oplossing voor gevonden: mijn nieuwe begeleider kwam naar het ATC. Op deze vertrouwde plek konden we rustig kennismaken en een goede basis opbouwen. Toen het vertrouwen er was, voelde het ook goed dat ze bij mij thuiskwam.”

Inmiddels heeft Remco helemaal zijn draai gevonden bij het ATC. “Ik ben helemaal op mijn plek bij het ATC en merk ik dat ik sneller mensen toelaat in mijn leven. Daardoor kan ik nu veel makkelijker hulp accepteren, wat mijn gezondheid en welzijn echt ten goede komt! Ik voel me beter dan ooit. Als ik nu een keer niet naar het ATC ga, laat ik het altijd even weten. Mijn begeleiding is heel trots op mijn groei. Ik heb de lat voor mezelf nog wat hoger, maar mag inderdaad al heel trots op mezelf zijn waar ik nu sta!”

Juni 2025 | Jurjen, 20 jaar

Op zijn dagbesteding is Jurjen veel bezig met auto’s. “Ik ben veel onderweg om ergens in het land haardhout te brengen, maar ik zit er altijd naast als bijrijder.” In zijn vrije tijd speelt Jurjen veel Truck Simulator, een computerspel waarbij hij in een vrachtwagensimulator rijdt. “Ik merkte dat ik hierdoor en door mijn werk steeds meer interesse kreeg in het autorijden”, vertelt Jurjen.

“Ik heb tegen mijn persoonlijk begeleider gezegd dat ik graag mijn rijbewijs wil halen. We hebben toen besproken wat het allemaal inhoudt, dus niet alleen rijden, maar ook theorie leren. Als mijn omgeving rustig is, kan ik prima leren. Ik ben toen meteen begonnen met oefenen en kijk ook veel naar filmpjes om de theorie te leren.”

Inmiddels heeft Jurjen een aantal rijlessen gehad. En dat gaat heel goed! “Door het oefenen in de simulator had ik al veel geleerd. Natuurlijk is het wel anders dan in het echt, maar veel situaties die ik tegenkom met lessen, herken ik uit de simulator. Het grote verschil is de snelheid die je nu echt voelt. Dat is toch anders dan in het spel.”

Jurjen heeft ervoor gekozen om zijn rijbewijs te halen voor een schakelauto. “Dat vind ik leuker dan een automaat, want dan ben ik meer bezig. Ik ben er trots op dat het schakelen super goed gaat, zonder te schokken. Ik rijd door het centrum van Heerenveen, dus dat is best druk, maar ik doe het wel! De eerste keer was spannend, maar nu niet meer.”

De komende tijd gaat Jurjen zelf en samen met de begeleiding veel oefenen met theorie, zodat hij binnenkort mondeling theorie-examen kan doen. “Ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed gaat komen en dat ik mijn rijbewijs ga halen!” Wij wensen Jurjen natuurlijk heel veel succes!

Januari 2025 | Edwin, 30 jaar

Deze keer het succesverhaal van de nuchtere, maar trotse Edwin, die nadat hij zijn school had afgemaakt, aan de slag ging bij een zorgboerderij. “Maar toen ik me na een lastige periode weer beter voelde, wilde ik meer. Ik ging aan de slag in de groenvoorziening en heb daar verschillende diploma’s gehaald, zoals de bosmaaier en kettingzaag.”

Via zijn werkgever kreeg Edwin de kans om verder te leren. En dat greep hij met beide handen aan! Het praktijkgedeelte van mbo 1 hovenier kon hij bij zijn huidige werkgever afronden en voor het theoriegedeelte gaat hij één keer per week naar school. Hier krijgt hij Nederlands, Engels, rekenen en theoretische kennis over planten. Zo moet hij bijvoorbeeld bladeren verzamelen en hier de Nederlandse én Latijnse benaming van opzoeken en weten in welke grond de boom het beste groeit. Theorie is voor Edwin niet altijd even makkelijk, maar hij vindt het wel heel leuk. “Binnenkort mag ik namens mijn school meedoen aan een wedstrijd die georganiseerd wordt door de overkoepelende school. Vanuit alle filialen mag een duo meedoen en moeten we een tuintje van 2 bij 3 meter inrichten met planten en tegels en moeten we een stuk heg snoeien. Het duo dat de meeste punten scoort, wint.” Wat de prijs is weet Edwin niet, maar dat maakt hem ook niet uit. “Het is al mooi genoeg om hieraan mee te doen!”

Edwin zoekt op dit moment een nieuwe uitdaging bij een erkend leerbedrijf in de groenvoorziening, waar hij zijn opleiding kan vervolgen. “Uiteindelijk hoop ik bij een hovenier aan het werk te kunnen, maar voor nu is dit goed.” Edwin is graag buiten en ook in zijn vrije tijd is hij vaak in de natuur te vinden. Hij maakt graag lange wandelingen en is niet bang voor een flinke regenbui.

Naast zijn liefde voor het buitenleven zet Edwin zich graag in voor een maatschappelijk doel in zijn woonplaats. Elke zomer is hij vrijwilliger bij Speelland, een spelletjesweek voor basisschoolleerlingen. Initiatieven zoals Speelland kunnen niet bestaan zonder vrijwilligers zoals Edwin. “Eerst ben ik een aantal jaar activiteitenbegeleider geweest, maar afgelopen zomer had ik voor het eerst een eigen groepje van 10 kinderen onder mijn hoede.” Het is een week waarin Edwin veel plezier heeft, zo is af te lezen aan zijn gezicht. “Het is in een bos, maar voor de meeste kinderen ben ík de klimboom”, vertelt Edwin lachend. Het is nog niet zover, maar Edwin kijkt alweer uit naar de zomer! Tot die tijd werkt hij aan zijn studie, geniet hij van het buitenleven en maakt hij met zijn lasapparaat verschillende dingen, zoals een barbecue, kachel of rek voor brandhout. Maar als Edwin écht wil ontspannen, kruipt hij graag achter de spelcomputer.

November 2024 | Paul, 28 jaar

‘Voordeel van een lage positie is dat je omhoog kan klimmen.’ Een uitspraak van Johan Cruijff die goed aansluit bij de uitdagende schoolcarrière van Paul.

“Bij het verlaten van de basisschool, dit was speciaal onderwijs, kreeg ik het advies om naar de praktijkschool te gaan, maar ik heb geen affiniteit met praktische vakken… Ik heb moeite met leren, maar dóe het wel graag! Ik heb een honger naar theoretische kennis. Omdat er geen andere mogelijkheid was, ben ik toch naar de praktijkschool gegaan. Op deze school maak je kennis met verschillende beroepsgroepen, zoals schilderen, groen en koken. Ik koos voor groen. Ondanks dat ik er met tegenzin zat, heb ik een goede tijd gehad. Ik had liever meer verdieping gehad in bijvoorbeeld talen, maar ja, dat is nou eenmaal niet zo op een praktijkschool. Na het halen van mijn diploma heb ik een aanvullende opleiding mbo 1 richting groen gedaan en ook hier mijn diploma voor gehaald.

Na diverse baantjes die niet bij mij pasten, kwam ik bij het ATC terecht, de dagbesteding van Zorggroep de Stellingwerven. Vanuit daar ben ik bij een notengaard terecht gekomen en daar heb ik vier jaar gewerkt. In deze tijd dacht ik er steeds vaker aan om weer in de schoolboeken te kruipen en mijn vmbo theoretische leerweg diploma te halen… Toen de gaard werd overgenomen, hakte ik de knoop door; ik ga weer naar school!

Vol goede moed ging ik van start met de thuisstudie, maar het was pittig… Op advies van een begeleider ging ik naar een dagbesteding waar ik mijn schoolwerk kon doen en zij mij daarbij konden helpen. Dat was in het begin met name met de planning, maar daarna ook in de leerstof. Alleen de staatexamens hadden een vaste datum, verder moest ik alles zelf indelen. Dat vergde goede planning en discipline. Gelukkig ga ik graag uitdagingen aan!

Af en toe had ik het erg zwaar en vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Kan ik dit wel, wil ik dit nog wel?! Gelukkig heb ik het geloof in mezelf niet opgegeven en heb ik mijn doel voor ogen gehouden. Ik wist dat er meer in me zat, dus ik bleef doorzetten. Ik had bijna mijn eerste examen uitgesteld, maar besloot het tóch meteen in het eerste jaar te doen. Doordat ik deze met vlag en wimpel heb gehaald, heeft me dat een enorme boost zelfvertrouwen gegeven!

De begeleiding hielp mij waar mogelijk. Zo schreef ik mijn eigen rapportages om te oefenen met de Nederlandse taal. Ik ben een snelle leerling, werd mij verteld. Toen het kwartje eenmaal viel, had ik het snel onder de knie. En het doorzetten werd beloond! Na een kleine drie jaar heb ik mijn diploma vmbo-TL diploma gehaald, en hoe! Ik schep niet graag op, maar ben wel enorm trots op mijn cijfers: één 6, zes keer een 8 en ook nog een 10(!) op Geschiedenis!

Op dit moment ben ik bezig met een talentenwijzer om te kijken waar mijn talenten liggen en wat ik als vervolg kan doen. Misschien nog wel een studie! Ik weet dat ik het kan, dus zal dan met volle moed aan een nieuwe uitdaging beginnen.”

Augustus 2024 | Melvin, 28 jaar en Tijmen, 33 jaar

De Stellingwerfse Voetbalweek wordt elk jaar in Wolvega georganiseerd in de eerste week van de zomervakantie. Deze week staat in het teken van heel veel voetbalplezier voor kinderen van 6 t/m 15 jaar. Het succes van deze week kan niet bestaan zonder vele vrijwilligers die allemaal een belangrijke taak vervullen. Al sinds het eerste jaar (en nu dus voor de vierde keer!) kon de organisatie rekenen op de steun van ‘onze’ Melvin en Tijmen. En daar is het bestuur erg blij mee, want zij zijn van onschatbare waarde! “Kinderen maken de week, zeggen we, maar eigenlijk maken de begeleiders de week. Zonder onze vrijwilligers kunnen we de kinderen niet zo laten genieten,” aldus Damy Kuipers, een van de organisatoren van de Stellingwerfse Voetbalweek.

Voor de eerste editie was Melvin benaderd om de muziek te verzorgen. Dit deed hij graag, maar na twee dagen wilde hij liever een groepje kinderen begeleiden. En dit begeleiden beviel Melvin wel! “Ik liep elke dag met een andere groep mee en leerde zo wat je als begeleider moet doen. Dit jaar had ik voor het eerst m’n eigen groep die ik samen met nog twee andere jongens begeleidde. Het was superleuk! Soms gebeurde er wel eens wat en dat moesten wij dan oplossen, maar meestal was een time out in de duck-out dan wel voldoende”, grapt Melvin.

Tijmen was in het eerste jaar meteen gestart als begeleider. Hij assisteerde destijds wel eens bij jeugdtrainingen van een voetbalvereniging, dus was al bekend met het ‘vak’. “Er kwam wel heel veel op me af het eerste jaar! Zoveel kinderen bij elkaar is best wel druk”, maar het wende snel en hij groeide in zijn rol.

Vijf dagen lang genieten de kinderen van een bomvol programma met activiteiten. Damy: “We willen de kinderen dingen aanleren, maar plezier staat voorop. Het is dus mix van plezier en techniek, waarbij ook niet-voetballers meedoen.” Melvin vult aan: “Ja, een niet-voetballend meisje uit mijn groep vond het zó leuk, dat ze zich na de zomervakantie aan gaat melden bij een voetbalvereniging!” Ook Tijmen geniet van de interactie met de kinderen: “De kinderen speelden een soort slagbal en nadat zij klaar waren, vonden ze dat de begeleiding ook moest. Ze vonden mij te goed, dus riepen ze met z’n allen dat ik als eerste af moest!” Zowel voor de kinderen als voor Tijmen een groot feest!

Tijdens de laatste dag van de Stellingwerfse Voetbalweek stond er een toernooi op het programma. Melvin had een eigen groep die hij hiervoor moest coachen. “Dit vond ik superleuk en heb het ook ver geschopt met mijn team, ondanks dat ik alleen maar aanvallers had. Ik moest ervoor zorgen dat die aanvallers ook gingen verdedigen, want tegendoelpunten wilden we natuurlijk niet!”

Volgend jaar is het eerste jubileum, de vijfde editie! Er wordt groots uitgepakt door de organisatie en natuurlijk zijn ook Melvin en Tijmen weer van de partij. Damy is trots op de mannen: “De kinderen zijn er dagelijks tussen 10.00 en 16.00 uur, maar de begeleiders maken nog veel langere dagen. We zijn dan ook erg blij met hun inzet en energie! We kijken uit naar volgend jaar!”

April 2024 | Daphne, 29 jaar

 “Sinds 2015 woon ik bij Zorggroep de Stellingwerven. Dankzij de begeleiding heb ik veel groei doorgemaakt in mijn zelfstandigheid en woon ik nu samen met mijn vriend. Toen ik negen jaar geleden hier kwam wonen kreeg ik behoorlijk heimwee naar mijn familie, ik ben namelijk 1,5 uur bij ze vandaan gaan wonen. Door die heimwee ben ik, naast mijn vaste maaltijden, in de avonden verkeerde en ongezonde dingen gaan eten. Ik kwam veel aan, kreeg zwaar overgewicht en merkte dat ik snel kortademig was en niet meer met de groep mee kon. Dit vond ik niet leuk… Ik sliep veel omdat ik gauw moe was. Ik had echt last van mijn lichaam. Toen ik op een dag met een groep vrienden naar een attractiepark ging en bleek dat ik niet meer in de attracties paste, besloot ik dat het zo niet langer kon.

Via mijn diëtist ben ik naar de obesitaskliniek doorverwezen en na een eerdere afwijzing mocht ik nu wel in behandeling. Ik moest tijdens een lang voortraject laten zien dat ik mijn leefstijl aan kon passen en dat ik écht wilde afvallen. Als dat lukte, zou ik in aanmerking komen voor een maagverkleining. Door corona werden alle operaties uitgesteld en toen ik eindelijk aan de beurt was, had mijn vriend corona en kon ik wéér niet… Uiteindelijk heb ik in maart 2022 mijn maagverkleining (mini gastric bypass) gehad. Het was heel spannend, maar ben blij dat ik het gedaan heb!

Mijn eetlust was veel minder geworden merkte ik. Soms had ik zelfs helemaal geen trek, maar ik had geleerd dat ik zes keer per dag kleine beetjes moest eten, dus dat deed ik. Soms was dat wel moeilijk, want ik moest leren hoeveel ik hebben kon. Ik kon al misselijk worden van twee hapjes… Ik moest mijn lichaam opnieuw leren kennen totdat ik wist hoeveel ik hebben kan. Gelukkig mag ik ook nog wel eens wat lekkers eten en hoef ik niet alleen maar gezonde dingen te eten.

Ik heb geen last meer van m’n ademhaling en kan daardoor veel meer, ik ben veel fitter! Omdat ik me nu zo goed voel, ben ik regelmatig in de sportschool met mijn begeleiding en doe ik mee met sportieve activiteiten waar we met Zorggroep de Stellingwerven aan meedoen. Sinds mijn operatie ben ik 68,7 kg afgevallen! Hier ben ik heel erg trots op en iedereen mag dat weten!”

Februari 2024 | Henk, 42 jaar

 “Na mijn twintigste merkte ik dat ik door het drinken van alcohol meer aandacht kreeg van mijn toenmalige begeleider. Aandacht die ik in mijn jeugd gemist had door mijn thuissituatie. In de loop van de jaren werd mijn alcoholgebruik een probleem. Ik was niet goed in contact maken en onderhouden en wist niet om te gaan met mijn emoties. Door te drinken hoefde ik niks te voelen, maar maakte ik tegelijk alles stuk. Ik heb ook goede periodes gehad. Stoppen met drinken deed ik alleen nooit uit vrije wil maar altijd omdat het mij werd opgelegd door de instanties waar ik verbleef.

Januari 2023 was een omslagpunt. Mijn begeleiders van Zorggroep de Stellingwerven en ik besloten samen mee te doen aan ‘Dry January’. Ik stelde mezelf als doel een maand geen alcohol te drinken en dan weer verder te zien. Ik deed dit met ondersteuning van tabletten die ervoor zorgen dat je ziek wordt als je alcohol neemt. Dit was mijn stok achter de deur en hierdoor lukte het van de drank af te blijven. Ik telde de dagen zonder drank en dit gaf een enorme kick! Het motiveerde me om door te gaan. In plaats van te drinken ging ik sporten en ik plande al mijn tijd zorgvuldig, zodat ik geen moment van leegte had. Door mijn aandacht op het sporten te richten en veel te ondernemen met mijn begeleiding werden de dagen weken en de weken maanden.

Na een half jaar kreeg ik het lastig en besloot ik te stoppen met mijn ondersteunde tabletten. Ik was mijn doel even kwijt. Ik wilde weer gaan drinken en maakte dit bespreekbaar met mijn begeleiding. Zij namen mij serieus en we spraken af dat ik ging deelnemen aan de behandeling ‘Baas Over Eigen Gebruik’. Deze behandeling is ontwikkeld door cliënten en medewerkers van ZDS en heb ik een aantal jaar geleden ook gevolgd, maar dan ten tijde van alcoholgebruik. Deze keer volgde ik de behandeling zónder alcoholgebruik. Hiermee vond ik een nieuw doel: nuchter blijven zonder ondersteunde middelen. In mijn gevecht tegen alcohol vond ik afleiding in sporten, waaronder hardlopen. Sporten geeft mij rust en voldoening en ondertussen heb ik een heuse gym thuis!

Het stoppen met drinken brengt veel voordelen met zich mee, zo kan ik bijvoorbeeld de auto in stappen en leuke dingen ondernemen. Ook merk ik dat mensen mij weer aanspreken en niet meer met een boog om mij heen lopen, dat was voorheen wel anders. Nuchter zijn heeft zoveel goeds met mij gedaan! Ik heb meer contact met mensen en maak meer plezier.

Mijn alcoholisme blijft een gevecht. Ondanks dat ik nu ruim een jaar nuchter ben heb ik het op sommige momenten zwaar, het blijft een duivel die af en toe de kop op steekt, en dan ga ik met mijn begeleiding in gesprek. ‘Baas Over Eigen Gebruik’ staat voor eigen keuzes maken. Voor nu is mijn keuze om te blijven volhouden en in gesprek te blijven. Mijn huis staat vol met engeltjes die mij er doorheen slepen, want mijn gebruik zal altijd een keuze zijn tussen engelen en duivels. Maar ondanks alle zware momenten maakt het me trots wat ik, onder andere door te sporten, heb bereikt!”

Augustus 2023 | Rowy, 25 jaar

“Vanaf 2018 ontvang ik ambulante begeleiding van Zorggroep de Stellingwerven. Daarvoor zat ik op het voortgezet speciaal onderwijs (vso). Ik wilde heel graag begeleider worden in de zorg en hiervoor de mbo 1 opleiding Assistent Dienstverlening in Zorg en Welzijn volgen. Het vso wilde mij niet overplaatsten naar het mbo, omdat ze mij niet goed genoeg vonden. Ik heb alles op alles gezet en heel veel stampij gemaakt, waardoor ze me uiteindelijk toch hebben aangemeld en ik kon starten met wat ik graag wilde doen. Het was een erg leuke tijd, omdat ik nieuwe uitdagingen had en kon doen wat ik leuk vond. Mijn stage was bij de bij de Vinkehoeve in Vinkega. Hier moest ik onder andere klusjes doen en zorgde ik voor de randvoorwaarden van de locatie zodat de begeleiders en deelnemers het goed hadden. Dit vond ik erg leuk. Na een half jaar (!) had ik mijn opleiding al helemaal afgerond.

Maar daar stopte mijn avontuur niet, ik wilde door! Ik ben mbo 2 Helpende gaan doen. Ik paste niet op deze school en ben uiteindelijk met de opleiding gestopt. Ik ben dezelfde opleiding op het Friesland College gestart en hier had ik het heel erg naar mijn zin. Mijn stage was bij ‘In Kannen en Kruiken’ in Oosterwolde. Hier was ik begeleider van de deelnemers van de lunchroom en hielp ze met hun werk in de keuken en bediening. Hier heb ik een jaar met heel veel plezier gewerkt en na dat jaar had ik deze opleiding ook afgerond!

Omdat ik zo’n duidelijk doen voor ogen had, heb ik alles zo snel kunnen afronden. Ondertussen had ik een leuke partner ontmoet waarmee ik ben gaan samenwonen bovenin Friesland.

Ik had al deze tijd nog de wens om niveau 3 te doen, maar dit was een bbl-opleiding en hier had ik een werkplek voor nodig. Dit was een lange zoektocht, maar uiteindelijk kon ik bij Talant in Heerenveen terecht voor een stage in de avonduren en weekenden. Dit deed ik naast mijn baan in een callcenter. Het was een erg zware en vermoeiende tijd. Ik maakte weken van zo’n 70 uur (!). Ik had erg weinig vrije tijd, maar ik deed het omdat ik mijn doel wilde halen. Ik heb het een halfjaar volgehouden maar toen ben ik gestopt met de opleiding en stage. Ik ben een maandje in de WW gegaan, totdat ik gebeld werd door Van Boeijen. Daar had ik ooit een open sollicitatie naartoe gestuurd voor een vakantiebaan en die wilden ze nu invullen. De werkervaring die ze zochten had ik inmiddels vanwege al mijn stage-ervaring.
Ik wilde niveau 3 toch nog graag afmaken maar dit bleek toch niet te kunnen omdat er geen plek was. Ik baalde heel erg want ik wou dit zo graag! Ik kon toen toch naar de Nationale Zorgklas, een vooropleiding van niveau 3. Dit duurde 3 maanden en daarna kon ik starten met de opleiding mbo 3 Begeleider Gehandicaptenzorg. Deze heb ik in 14 maanden afgerond en hier ontvang ik binnenkort mijn diploma voor!

Ik heb de afgelopen jaren zo veel kunnen bereiken door mijn doelen duidelijk voor ogen te houden en me voor 200% in te zetten! Ik ben enorm trots op wat ik bereikt heb, maar ben nog niet klaar…
Binnen Van Boeijen is het mogelijk om hbo Social Work te volgen en dit wil ik in de toekomst zeker gaan doen! Nu eerst even genieten van de rust en terugkijken op wat ik al bereikt heb. Inmiddels heb ik een vast contract gekregen voor 30 uur per week en ga ik een interne cursus doen voor Persoonlijk begeleider (niveau 4).

Mijn tip voor iedereen is: Doe wat je leuk vindt! Niks is onmogelijk, als je maar wil!”

Januari 2023 | Suzanne, 37 jaar

Op een regenachtige dag komen we aan bij het warme en knusse huis van Suzanne in Wilhelminaoord. Suzanne wil graag haar succesverhaal delen. De parkieten in haar huis zorgen voor een gezellig achtergrondmuziekje en het aquarium met vissen bubbelt er lekker op los.

“Normaal gesproken vind ik nieuwe dingen heel spannend en voorheen ontweek ik die situaties dan regelmatig. Dit interview vind ik ook best spannend, maar nu doe ik het wel! Ik vertel jullie graag hoe dat kan.

Mijn oorsprong ligt in Lelystad. Ik heb daar 30 jaar gewoond, maar er is daar zoveel gebeurd dat het niet meer als mijn plek voelde. Via een kennis kwam ik in het Noorden van het land terecht. Ik heb in verschillende dorpjes in Drenthe gewoond, maar uiteindelijk ben ik in het mooie Wilhelminaoord terechtgekomen. Hier woon ik samen met mijn vriend. Na een roerige periode met veel verschillende hulpverleningsinstanties, kwam ik uiteindelijk bij Zorggroep de Stellingwerven terecht. Sindsdien krijg ik ambulante begeleiding.

Ik kwam hier als onzekere en kwetsbare vrouw. Ik stond niet sterk in mijn schoenen en durfde geen nee te zeggen. Ik was gesloten, vond het moeilijk om met anderen te praten en wist niet goed om te gaan met bepaalde emoties. Ik had frustraties en kon erg boos worden, maar ik wist niet wat ik voelde en herkende niet wat het was. Ik trok me dingen vaak persoonlijk aan en kon niet loslaten. Dit stond me vaak in de weg. Mijn begeleider heeft me daarom aangemeld voor PMT (psychomotorische therapie) bij Zorggroep de Stellingwerven. Hier moest ik allerlei oefeningen doen en werden mijn emoties getriggerd en dat was blijkbaar precies wat ik nodig had. Het was soms best pittig, maar ik ben hierdoor wel een stuk zekerder geworden! Mijn faalangst is bijna weg en ik heb leren praten. Ik durf nu voor mezelf op te komen en kan mijn grenzen beter aanvoelen en nu ook aangeven. Ik heb woorden leren geven aan mijn gevoel!

Dit heeft mij op het werk al goed geholpen. Ik werk bij een superleuk leer-werkbedrijf voor mensen met een beperking. Hier kan ik op mijn eigen tempo werken. Ik voel me daar op mijn plek, ze helpen je echt! Door het zelfvertrouwen wat ik met PMT heb opgebouwd, durfde ik te solliciteren op een interne vacature en die baan heb ik gekregen! Ik ben nu magazijnmedewerker en heb veel verantwoordelijkheden. Zo moet ik bijvoorbeeld controleren of de bonnen overeenkomen met wat er beladen is. Alles moet natuurlijk wel kloppen. Ik zou ooit wel op de heftruck willen rijden. Dat is mijn volgende doel.

Ook in mijn privéleven heeft de PMT mij geholpen. Toen ik een andere ambulant begeleider kreeg, moesten we de eerste tijd aan elkaar wennen en een band opbouwen. Toen zij in die periode een paar keer niet kon komen, vond ik dat lastig. Gelukkig had de Zorggroep aangegeven dat ik altijd met kantoor mocht bellen, als dat nodig was. Ik voelde me heel schuldig, maar heb toch gebeld. Ik zat namelijk ergens mee en moest dat echt kwijt. Voorheen zou ik dat niet gedaan hebben, maar omdat ik mijn grenzen heb leren herkennen en mijn gevoel durf te uiten, durfde ik dat nu wel! Daarna heb ik het ook met mijn begeleider bespreekbaar gemaakt en heb ik haar uitgelegd dat ik het lastig vond dat ze er niet was. Dit heeft ons dichterbij elkaar gebracht en heb ik geleerd hoe prettig het is om eerlijk te zijn over je gevoel.

Het gaat goed met mij! Als mijn begeleider komt, kan ik eigenlijk altijd vertellen dat alles wel loopt en dat het goed gaat. Ik ben blij met de hulp, want ik krijg handvaten om met dingen om te gaan, maar ik doe het uiteindelijk allemaal zelf! Mijn vriend is trots op mij en ziet dat ik ben veranderd. Hij heeft me de afgelopen maanden zien groeien! Ik kan eindelijk zeggen dat ik me goed voel en trots ben op mezelf!”

December 2022 | Jetze, 28 jaar

“Waar een wil is, is een weg. Dat heb ik wel bewezen!”, vertelt Jetze met trots. Benieuwd naar hoe Jetze de juiste weg naar succes wist te vinden? Je leest het hieronder!

“Na het praktijkonderwijs heb ik verschillende leuke dagbestedingsplekken gehad. Hier had ik het goed naar mijn zin, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik me ging beseffen dat ik wilde doorgroeien. Ik zou bijvoorbeeld heel graag een koophuis willen. Om dit te kunnen bereiken, is een leuke baan op een dagbesteding niet voldoende. Ik ben daarom gaan nadenken en ging op onderzoek uit naar wat ik leuk vind.

Ik zag een vacature bij een taxibedrijf. Ik heb een gesprek aangevraagd en tijdens dat gesprek vertelde de eigenaar me wat het werk inhield en wat er – vooral tijdens nachtelijke ritten – allemaal kan gebeuren. Je moet je stevig in je schoenen staan, omdat er werkelijk altijd van alles kan gebeuren.

Taxichauffeur word je dan ook niet zomaar. Je moet hiervoor theorie- en praktijkexamen doen. In het theoriegedeelte leer je alles over de auto en de boordcomputer, maar bijvoorbeeld ook over de bagageregels en het vervoeren van kinderen. Dit was een zwaar traject. Hier heeft vooral mijn begeleider van Zorggroep de Stellingwerven me mee geholpen. Hij overhoorde me om te ontdekken of ik goed geleerd had. Als ik te laat kwam, stuurde hij me weg. Als taxichauffeur kun je tenslotte ook niet te laat komen! Dit was een goede les voor me. De theoriestof was soms ingewikkeld en ik vond het af en toe dan ook best pittig, maar mijn begeleider heeft me hier echt doorheen gesleept en hierdoor kon ik na 10 maanden hard blokken examen doen.

Hiervoor moest ik naar het CBR in Leeuwarden. Iedereen om me heen maakte zich zorgen over of ik het wel zou halen of niet, maar zelf had ik genoeg vertrouwen. Ik wilde het in één keer halen! Ik moest allemaal vragen beantwoorden op de computer en binnen 20 minuten stond ik weer buiten. Geslaagd! Al het harde werken was niet voor niets geweest!

In de tijd dat ik mijn theorie aan het leren was, heb ik een dagopleiding – dat is de praktijkopdracht – gevolgd die ook verplicht is. Hierin worden verschillende onderwerpen behandeld: ergens naartoe rijden zonder navigatie, berekenen wat een rit kost… Vervolgens speelde de examinator voor klant en moest ik hem dus behandelen als een echte klant. Ik kreeg als tip mee dat ik misschien wat meer moest praten met de klant. Ik vind echter dat een gesprek vanzelf wel komt als de klant daar behoefte aan heeft. Dat is niet iets wat per se moet. Hoe dan ook: na de rit feliciteerde hij me met het behalen van de praktijkopdracht!

Na het behalen van mijn theorie en praktijk heb ik twee dagen met iemand van het taxibedrijf meegereden om te kijken hoe het er in praktijk aan toe gaat. Dit was erg leuk om te doen. We brachten bejaarde mensen met alzheimer en dementie naar hun dagbestedingsplek. Ik keek mee met de chauffeur en lette goed op zijn rijstijl. Na deze twee dagen ging de chauffeur op de bijrijdersplek zitten en mocht ik rijden. Dit voelde heel goed. De eigenaar van het taxibedrijf gaf me een maand proeftijd en die maand ging super goed en heb ik goed kunnen laten zien wat ik in huis heb. De proefperiode is heel goed gegaan en daarom heb ik nu een jaarcontract!

Ik heb allemaal verschillende mensen in de taxi: bejaarde mensen, mensen die naar het ziekenhuis moeten en schoolkinderen bijvoorbeeld. Bovendien rijd ik op een pendelbus. Deze afwisseling vind ik erg leuk en ik geniet ervan om mensen te helpen en behulpzaam te zijn. Voordat ik op de taxi mocht rijden, moest ik niet alleen studeren en oefenen met rijden, maar heb ik ook moeten winkelen. Ik moet er namelijk netjes uitzien. Ik zit in een pantalon met overhemd en stropdas achter het stuur, dus ik loop er als een echte heer bij! In een app kan ik, maar ook mijn werkgever, precies bijhouden hoe ik gereden heb. Hierin zie je onder andere de gereden snelheid, hoe het remmen gaat, hoe hard je door bochten gaat en hier komt een score uit. Handig en leerzaam om te hebben en de baas kan me op de vingers tikken als het minder goed gegaan is, maar dat is uiteraard nog niet gebeurd! 😉

Hard werken wordt beloond! Ik heb bereikt wat ik wilde en daar ben ik trots op. Ik heb mijn taxipas gehaald! Nu op naar mijn volgende doel.”

Augustus 2022 | Matthijs, 23 jaar

“Waar je ook vandaan komt, je kunt er altijd weer bovenop komen. En daar ben ik het levende voorbeeld van”, vertelt Matthijs (23) opgetogen. “Ik ben trots op waar ik nu sta.” Benieuwd naar hoe Matthijs’ veelbewogen levensverhaal een succesvolle wending kreeg? Je leest het hieronder!

“Waar je ook vandaan komt, je kunt er altijd weer bovenop komen. Ik ben daar het levende voorbeeld van. Door mijn perfectionisme zal ik nooit helemaal tevreden zijn, maar ik ben trots op waar ik nu sta.

Als kind was dit wel anders… Ik was een jongetje dat vaak in zijn eigen wereld leefde en had moeite met het verwerken van alles wat er om me heen gebeurde. Daardoor trok ik me terug en werd ik het mikpunt van pesterijen. Ik had één vriendje in de klas, die wel accepteerde wie ik was, maar met de rest vond ik geen aansluiting. In groep 7 kreeg ik de diagnose PDD-NOS, een vorm van autisme. Een diagnose was fijn en gaf me handvaten om met bepaalde dingen om te gaan. De medicatie die ik voorgeschreven kreeg zorgde voor iets meer rust in mijn hoofd. Toch bleef ik ‘anders’. Naarmate ik ouder werd, raakten de pesterijen me steeds meer en op de middelbare school werd dit alleen maar erger. Ik had zin in een nieuwe klas en een nieuw begin, maar al snel kwam ik erachter dat het niet was wat ik gehoopt had. Sterker nog, het viel me vies tegen. Oud-klasgenoten gingen door met waar ze gebleven waren en trokken anderen hierin mee.

Het maakte me enorm onzeker dat ik er niet bij hoorde. Waarom mocht ik mezelf niet zijn? Waarom deed ik er niet toe? Deze vragen maakten me angstig en daardoor kreeg ik last van paniekaanvallen. Door de PDD-NOS ben ik erg druk in mijn hoofd. Met alle invloeden van school en de pesterijen, die daarbij kwamen, kreeg ik op sommige momenten kortsluiting. Dan ben ik niet aanspreekbaar, verschrikkelijk moe en keer ik compleet in mezelf. Ik raakte steeds meer in mijn eigen wereld. Daarom besloot ik mijn verhaal bij leerkrachten te doen, maar ik werd niet gehoord.

Ik was in deze tijd erg ongelukkig. In de vierde klas hadden we een project op school en kwam ik bij een meisje in het groepje, die vreselijk gemeen tegen me was. Dit was de druppel, die mijn emmer deed overlopen. Ik stortte in en wou niet meer naar school. Ik bleek overspannen, kwam daardoor thuis te zitten en was futloos. Ik kan me herinneren dat ik op een dag niet eens meer mijn eigen kleren kon aantrekken… Er zat zoveel stress in mijn lijf dat ik het niet meer aankon. Ik was helemaal op.

Na een half jaar heb ik, samen met mijn ouders, besloten om naar een jeugdinstelling te gaan, om hulp te krijgen. Ik wilde beter worden. Helaas bleek deze kliniek niet te zijn waar ik op gerekend had. Sterker nog: het was verschrikkelijk! De gang zag eruit als een gevangenis: een lange kale gang met deuren aan beide kanten. Hoe harder je schreeuwt, des te meer hulp je krijgt; dat zag ik om me heen gebeuren. Maar ik was stil. En zo bleef ik onzichtbaar voor de begeleiding.

Mijn moeder en stiefvader kwamen op visite, maar ik heb ze gesmeekt om me mee te nemen naar huis. Ik moest daar weg! Ik had daar twee maanden moeten zitten, maar heb het maar een week volgehouden.

Een aantal maanden zat ik veilig thuis, maar ik voelde dat ik toch weer hulp nodig had. Die hulp kreeg ik opnieuw bij dezelfde kliniek, maar nu op een andere afdeling. Hier kreeg ik onder andere PMT (psychomotorische therapie), ging ik een paar dagen in de week naar een school in de buurt (voortgezet speciaal onderwijs) en moest ik sporten.

Tijdens therapieën merkte ik dat ik serieuze trauma’s had opgelopen in de afgelopen jaren. Hier kreeg ik goede hulp voor en ik wende aan de situatie; elke dag naar de kliniek, maar wel elke avond thuis. Deze keer voelde het goed! Ik kreeg mijn leven beetje bij beetje terug, durfde weer naar buiten te gaan en ook sociaal contact lukte weer wat beter. Ik werd niet meer gepest, hoewel er wel nare mensen rondliepen. Na een half jaar was ik uitgeleerd en stopte de behandeling. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, durfde hulp te vragen en had weer meer vertrouwen gekregen in andere mensen. Ook heb ik geleerd om grenzen aan te geven, hoewel dit vandaag de dag nog steeds lastig kan zijn.

Inmiddels was ik bijna 18 jaar en kon ik naar het REA College, een onderwijsinstelling voor (jong)volwassenen, waarvoor geen plek is in het reguliere beroepsonderwijs. Hier heb ik kunnen ontdekken wat mijn talenten, competenties en wensen zijn. Ik kwam erachter dat wat ik in de kliniek geleerd had, nu goed van pas kwam. Zo lukte het mij bijvoorbeeld om complimenten te ontvangen. Dat had ik zonder zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen nooit gekund.

Op het REA College heb ik binnen één jaar de mbo-opleiding Voeding afgerond en kwam er tijdens dat jaar achter dat de horeca echt bij me past. Ik heb mijn opleiding niet afgemaakt. Ik ben meer iemand voor de praktijk.

In het half jaar dat ik vervolgens thuis zat, ben ik gaan nadenken wat ik wil. Ik ben in verschillende sectoren aan het werk gegaan om te kijken wat bij mij past. Mijn gedachten konden ‘het eten’ niet loslaten. Ik voelde het aan alles: ik moest en zou de horeca in!

Ondertussen was ik doorverwezen naar Zorggroep de Stellingwerven. Ik was eraan toe om een eigen plek te hebben en me te focussen op de toekomst. In het dorpscentrum kreeg ik een appartement en leerde hier, met hulp van begeleiding, om voor mezelf te zorgen. Ik val onder een woonlocatie met een steunpunt en 24-uurszorg. Een paar keer per week eet ik mee op het steunpunt en bezoek er regelmatig koffiemomenten. De hulp is dichtbij als dat nodig is, ook al woon ik niet op de locatie zelf. Toen ik hier net kwam wonen, kreeg ik al vrij snel de diagnose ADD (Attention Deficit Disorder: aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, overwegend onoplettendheid en verminderde concentratie). Er ging een wereld voor me open. Naast mijn diagnose PDD-NOS, was dit het missende puzzelstukje. Door de bijgekomen medicatie functioneer ik beter. Ik kan weer de dingen doen die ik wil doen. Ik ben zo blij! Ik ging voor het eerst in mijn leven op stap en kon de drukte aan. Heel gek misschien, maar ik was blij dat ik voor het eerst dronken was! Jammer genoeg kwam toen corona, dus stopte het uitgaansleven, maar ik heb eindelijk het gevoel dat ik ergens bij hoor. Ik ben goed genoeg voor de wereld en heb vrienden!

Nu werk ik in de kantine van een bedrijf waar mensen werken met afstand tot de arbeidsmarkt. Hier krijg ik de tijd om mijn taak te doen en lukt om me te focussen op wat ik moet doen. Zo moesten we eens voor 60 personen broodjes kipsaté klaarmaken. Het lukte me daarbij zelfs om mijn collega gerust te stellen dat we dit soort grote opdrachten echt wel voor elkaar krijgen. Ook klantvriendelijkheid gaat me goed af. Mijn sociale vaardigheden zijn enorm gegroeid.

Mijn perfectionisme zegt dat ik nooit helemaal tevreden zal zijn, maar ik zie wel in dat ik de afgelopen zeven jaar ontzettend veel heb geleerd, dat ik van ver ben gekomen en dat ik nu echt trots ben op mezelf. Ik zie dat ik straal en ik heb een volwassen kijk op het leven gekregen. De begeleiding komt een paar keer per week langs om te kijken, waarbij ze me kunnen helpen. Dat is vooral met het huishouden, het maken van een planning of gewoon even om naar me te luisteren zodat ik mijn hart kan luchten. Mijn doel is dat ik financieel stabiel word en genoeg geld verdien om mijn vaste lasten te kunnen betalen en daarnaast ook nog zou kunnen sparen.”

Mei 2022 | Vera, 25 jaar

Vera woont zelfstandig en krijgt ambulante begeleiding vanuit de Zorggroep. Vanuit de zonnige serre vertelt Vera haar verhaal. Al op jonge leeftijd kreeg ze veel voor haar kiezen. Lees hieronder haar turbulente levensverhaal.

“Mijn basisschooltijd was een zware tijd voor mij. Ik werd erg gepest en dit kon ik niet delen met mijn ouders. Ik vroeg veel aandacht en die konden zij mij niet geven. Hierdoor ging het thuis niet goed en belandde ik in een vicieuze cirkel. Ik kwam terecht bij Zorggroep de Stellingwerven en kreeg ambulante zorg. Mijn begeleiders namen me mee om leuke dingen te doen en bij hen lukte het wel om mijn gevoel te delen. Bovendien zorgden de uitjes ervoor dat mijn ouders ook even op adem konden komen. In deze tijd ben ik meerdere keren van school gewisseld. Dit had verschillende redenen. Vanaf groep 5 ben ik naar het speciaal onderwijs gegaan. Vanaf dat moment kon ik eindelijk mezelf zijn en voelde ik me voor het eerst passen op een school. Maar de pesterijen gingen wel door, dus echt gelukkig was ik niet.

Na de basisschool ben ik naar het regulier voortgezet onderwijs gegaan. Het mooiste van die tijd was dat mijn lievelingsleraar van een van mijn basisscholen op deze school kwam werken! Verder had ik op deze school wederom een erg slechte periode. Ik was keer op keer de pineut met pesterijen en toen een van de leraren zelfs meedeed, knapte er iets in mij.

Na een situatie waarbij ik voor mezelf ben opgekomen en dit niet op een handige manier heb gedaan ben ik op een ‘Rebound’ school geplaatst. Dat is een speciale school die tijdelijk begeleiding en opvang biedt aan leerlingen die niet meer te handhaven zijn door hun gedrag.

Het Rebound leek eerst heel gezellig. Mijn toenmalige beste vriendin zat namelijk ook op die school. Vanaf de eerste dag werd ik echter meteen weer gepest. Als ik niet lekker in mijn vel zit, ga ik er slecht uitzien. Zowel lichamelijk als mijn kledingkeuze. Dit veroorzaakte alleen nog maar meer pestgedrag. Het enige goede moment van de dag was als ik in het busje naar school zat en mijn vriendin ook instapte. Die paar minuten voelde ik me sterk omdat ik niet alleen was. Zij stond altijd achter me. Op school splitsten onze wegen weer, doordat zij op een andere afdeling zat en moest ik het zelf doen. Dit was voor mij niet te doen. In de klas was ik bang en voelde ik me onveilig. Er werd op het Rebound wel goed omgegaan met pestgedrag. Er werden gesprekken gevoerd met de betrokkenen van beide kanten (ouders, verzorgers en instellingen). Op een dag kwam er een invalleraar die niet sterk genoeg was om de klas aan te kunnen. Er werd op me gespuugd, drinken op me gegooid en mijn boeken werden kapotgescheurd. Dit was voor mij de grens en ik heb me laten ophalen om nooit meer terug te gaan.

Gelukkig kon ik snel terecht op een vso (voorgezet speciaal onderwijs) school in de buurt. Dit was de eerste middelbare school waar ik me goed voelde. Ik werd niet gepest en had leuke klasgenoten en docenten om me heen. Hierdoor ging het thuis beter en durfde ik me weer te laten zien aan de buitenwereld. Toch gebeurde er iets wat mijn leven voorgoed veranderde; ik kwam in een slechte relatie waar ik niet uit durfde te stappen. Ik schreeuwde om aandacht bij mensen om mij heen, maar kreeg die niet. Uiteindelijk ging ik in behandeling bij Fier. In het jaar dat ik hier intern zat, kwam mijn begeleider van Zorggroep de Stellingwerven af en toe langs, zodat ik er even uit kon en leuke dingen kon doen. Dit was erg fijn. Ook verliet ik soms de instelling om even naar mijn ouders te gaan. De behandeling van een jaar heeft mij erg goed gedaan. Ik heb hier ontzettend veel geleerd. We waren met een groepje meiden met traumatische ervaringen, dus dan heb je elkaar soms hard nodig en leer je veel van elkaar.

Inmiddels was ik 17 jaar en er werd gekeken naar een plek waar ik op mezelf kon wonen. Toen ik 18 werd mocht ik naar De Lindeboom verhuizen. Dit is een woongroep van Zorggroep de Stellingwerven met 24-uurszorg. Ik was er echt aan toe om een eigen plek te hebben. Ik volgde een mbo-1 opleiding Zorg en Welzijn, maar de school beviel me niet goed. Hierna heb ik nog meer scholen geprobeerd, maar het lukte me nergens om een opleiding af te maken. Vanuit De Lindeboom ben ik doorgestroomd naar een zorgwoning met ambulante begeleiding van de Zorggroep, maar ook in de jaren die volgden ben ik meerdere malen verhuisd en kon ik nergens mijn draai vinden. Ik was enorm zoekende en leidde een turbulent leven. Tot het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Dit heeft mijn leven een positieve wending gegeven en ik merk dat ik veranderd ben. Samen met mijn vriend en onze zoon heb ik nu een stabiel leven. Mijn persoonlijk begeleider komt wekelijks bij me langs en dan bespreken we praktische zaken of dingen waar ik tegenaan loop. Ik heb een goede klik met haar, omdat ze naast me staat en niet boven me. Ook hebben we beide een kindje van dezelfde leeftijd, dus daarin begrijpt ze mij heel goed. Naast deze contactmomenten eten wij elke week bij Rinske en Mark. Zij zijn beide al lang werkzaam bij de Zorggroep en dat is het een vertrouwde en veilige plek voor ons. We kennen elkaar al jaren!

Ik heb in het vooruitzicht dat ik mijn diploma Zorg en Welzijn ga halen en met dat diploma wil ik als ervaringsdeskundige aan het werk binnen ZDS. Ik wil mijn eigen ervaringen meenemen in de hulp aan anderen. Ik wil mijn verhaal delen met mensen die dat kunnen gebruiken. Zie het als een soort maatjesproject: een luisterend oor, iemand die je begrijpt. Ik heb zoveel meegemaakt, zowel zelf als wat ik bij anderen gezien heb. Dit zijn allemaal ervaringen die ik daarin kan meenemen. Ook word ik door ZDS regelmatig uitgenodigd om bij sollicitatiegesprekken aanwezig te zijn. Ik kan goede vragen stellen en samen met een medewerker van de organisatie kunnen we zo de beste mensen aannemen. Kortom, mijn heftige leven lijkt nu, op mijn 25e, eindelijk wat rust te krijgen. Ik voel me goed, ben gelukkig en heb goede vooruitzichten!”

Maart 2022 | Lesley

Een succesverhaal gaat nooit over een nacht ijs en Lesley weet als geen ander wat het betekent om niet op te geven. “Ik doe ertoe en sta stevig in mijn schoenen. Ik ben blij met mijn leven zoals deze nu is”. Lees zijn hele verhaal hieronder.

“Toen ik 16 jaar was, gingen mijn ouders scheiden. Dit was een lastige tijd voor mij. Ik begon met drinken en combineerde dit al snel daarna met speed. Ik kon het langer volhouden door die combinatie en de weekenden werden steeds langer. Niemand wist op dat moment dat ik drugs gebruikte.

Door problemen in mijn thuissituatie ben ik op mijn 20e begonnen met GHB. Ik nam dit om mijn problemen te vergeten. Dit was eerst alleen in het weekend, maar zodra mijn negatieve gedachten terugkwamen, nam ik weer een buisje, en weer een buisje… Na een week kon ik niet meer terug. Ik kon niet meer zonder. In het begin nam ik om de vier á vijf uur een nieuw buisje. Naarmate mijn lichaam verslaafder raakte, werd die tijd steeds korter en nam ik om de anderhalf á twee uur een buisje. Ik maakte de GHB altijd zelf. De ingrediënten hiervoor waren makkelijk voor handen toentertijd.

In het begin woonde ik nog bij mijn moeder, maar toen mijn vriendin zwanger bleek te zijn, ben ik met haar gaan samenwonen. Mijn gebruik bleef aanhouden, ondanks dat zij het niet wilde. We maakten hier veel ruzie over, met als gevolg dat ik alles stiekem deed en de drugs op verschillende plekken in huis verstopte. Deze relatie is uiteindelijk gestrand.
In deze periode probeerde ik zonder hulp te stoppen, maar dit bleek te rigoureus. Je kunt niet in één keer stoppen met deze drugs. GHB maakt ook je lichaam afhankelijk en je krijgt hele gevaarlijke bijwerkingen als je lichaam de stoffen niet meer binnenkrijgt. Mijn hart sloeg over en ik had binnen tien minuten weer een nieuwe voorraad GHB. Ik had een hoeveelheid ter grootte van een Flügel-flesje nodig om me weer goed te voelen. Mijn gebruik ging weer onveranderd verder.

Er zijn mensen in mijn omgeving geweest die tegen mij zeiden dat ik móest stoppen met gebruiken. Dit werkte averechts bij mij, waardoor ik ging liegen over mijn gebruik. Het voelde alsof ik mijn drugsgebruik niet bespreekbaar mocht maken. Ik kreeg een andere begeleider. Zij heeft erg lang geïnvesteerd om mijn vertrouwen te winnen, ik liet haar slechts beetje bij beetje toe in mijn leven. Een proces van een aantal jaar met vallen en opstaan. Wat ik zo prettig vond (en vind) is dat ze mij nooit veroordeelde en nooit heeft gezegd dat ik moest stoppen. Zij betrok mijn netwerk bij mijn zorg, vooral mijn moeder en zus. Dit voelde voor mij heel goed. Zij hebben mij nooit in de steek gelaten, ondanks hun grote zorgen om mij. Elke keer als ze bij me kwamen, hoopten ze dat ik nog leefde. Regelmatig lag ik ‘out’ in mijn huis. Soms was het moeilijk te zien of ik nog ademde. Ik was me er bewust van dat ik kon stikken in mijn braaksel, dus meestal ging ik in de stabiele zijligging liggen voordat ik out ging.
Mijn gebruik nam toe en het out gaan daardoor ook. Mijn omgeving had veel zorgen om me. Door de goede samenwerking met mijn begeleider kon ik mijn gebruik weer bespreekbaar maken en lukte het me om zélf te beslissing te nemen dat ik wilde stoppen. Ik zocht hulp bij VNN. Na tien dagen detoxen bleek echter dat ze mij door mijn licht verstandelijke beperking niet voldoende konden helpen de juiste handvatten in mijn handelen en denken te geven. Ik werd naar huis gestuurd… Mijn gebruik ging weer door waar ik was geëindigd.

Mijn gebruik werd gevaarlijk en er moest iets veranderen. Ik ging opnieuw zeven dagen detoxen. Mijn eigen gemaakte GHB werd voor de opname getest op sterkte. Deze bleek behoorlijk puur te zijn. Ik kreeg tijdens de opname medicinale GHB om mijn lichaam beetje bij beetje te laten wennen aan een andere dosering. De sterkte nam elke dag af. Na deze korte opname kwam er één keer per week iemand bij mij thuis om te praten. De eerste drie weken ging het redelijk en gebruikte ik minder dan voorheen, maar daarna ging het weer mis. Ik vond het moeilijk om tegen mijn begeleider en familie te zeggen dat het gebruik weer was toegenomen. Omdat mijn vertrouwen er wel was, maakte ik het uiteindelijk toch bespreekbaar.

Na drie mislukte stoppogingen bij VNN, hebben we gekozen voor Tactus verslavingszorg. Hier voelde ik een betere aansluiting. Hier kon ik herhaaldelijk aangeven dat ik iets niet snapte en voelde me hierdoor beter begrepen. Hier ben ik drie maanden intern behandeld. Tijdens therapieën zijn we erachter gekomen waarom ik ben gaan gebruiken en zijn we erachter gekomen dat ik een lichte vorm van autisme heb. Door de behandeling bij Tactus heb ik geleerd dat ik er mag zijn en dat ik het niet altijd met iedereen eens hoef te zijn. Ik heb leren nee zeggen en opkomen voor mezelf. Een belangrijke drijfveer voor deze geslaagde opname was de geboorte mijn tweede kind, een prachtige dochter.

Bij thuiskomst heb ik mijn huis veranderd en nieuwe meubels gekocht. Dit gaf nieuwe energie. De oude bekenden kwamen nog wel eens langs en het was moeilijk om nee te zeggen, maar ik kon het wel. Na een jaar dacht ik, ach, ik kan wel een keer een buisje nemen. Maar dat buisje werd een week gebruiken en toen knapte er iets in me. Ik besloot dat het nooit meer mocht gebeuren! Ik heb een weekend last gehad van hele heftige afkickverschijnselen, maar heb dat over me heen laten komen. Ik ben vervolgens naar mijn moeder gegaan en zij gaf me een bakje soep. Op dat moment voelde ik alles van me afglijden. Het voelde goed. Ik was klaar met de drugs!

Ik ben nu 4 jaar clean en ben enorm trots op mezelf. Ik heb doorgezet en ben blij dat ik de verslaving heb overwonnen. Ik doe ertoe en sta stevig in mijn schoenen. Mijn drugsgebruik heeft ervoor gezorgd dat ik veel dingen uit deze periode niet meer weet en mijn kortetermijngeheugen is aangetast, maar ik ben blij met mijn leven zoals deze nu is. Ik heb een hele leuke vrouw ontmoet met wie ik onlangs een zoontje heb gekregen. We gaan een mooie toekomst tegemoet samen!

Een belangrijke steun, toen en nu, is Klaas bij wie ik dagbesteding heb. Hij heeft mij nooit veroordeeld, maar heeft me altijd gesteund en geholpen. Er is altijd een prettige en goede samenwerking geweest tussen hem, mijn begeleiding en mijzelf. Ook de goede interne samenwerking binnen Zorggroep de Stellingwerven heeft bijgedragen aan mijn succes. Meerdere medewerkers zijn betrokken geweest bij mijn hulp en hun teamwork heeft voor het juiste resultaat gezorgd.

Ik heb meegeholpen aan de Gouden Denktank. Een werkgroep van Zorggroep de Stellingwerven waarin we met vier ervaringsdeskundigen en twee begeleiders het werkboek ‘Het Gouden Plan!’ hebben gemaakt voor mensen met een beperking en een verslaving. We vinden het belangrijk om je verslaving, welke dat ook is, bespreekbaar te maken, zonder dat je daarbij veroordeeld wordt. Door mijn ervaringen in drugsgebruik kon ik hier een waardevolle bijdrage aan leveren. Met dit boek hoop ik mensen met een verslaving én hun begeleiders te kunnen helpen in hun route naar succes.”

Februari 2022 | Remon

“Vanaf mijn 18e rijd ik al in een 25 km-auto en daar ben ik heel blij mee, maar toch wilde ik heel graag mijn autorijbewijs halen. Mijn moeder is daarom op zoek gegaan naar een autorijschool die mij zou kunnen helpen bij het begrijpen van de theorie en bij de rijlessen. Alle benaderde rijscholen gaven echter aan dat ik vanwege mijn beperking (autisme) niet in staat zou zijn om mijn theorie-examen te halen. Totdat autorijschool Hotsma in Nieuwehorne aangaf dat dit wel degelijk mogelijk is!

En zo begon ik in oktober 2019 aan mijn eerste theorieles. Deze lessen volgde ik op mijn eigen appartement op De Lindeboom. Pyt-Hindrik Hotsma kwam elke woensdag bij mij langs en nam het hele theorieboek van voor tot achter met mij door. Omdat ik eerst een tijdje moet wennen aan nieuwe mensen was mijn moeder er de ene week bij en mijn persoonlijk begeleider de andere week. Zo kon ik rustig een vertrouwensband opbouwen. Toen die er eenmaal was, kon ik het alleen af en kwam mijn begeleider wekelijks even binnenlopen om te kijken hoe het ging.
De theorie werd visueel gemaakt door tekeningen te maken en lego-poppetjes te gebruiken. Ik had nog bouwplaten met getekende wegen erop en met speelgoedauto’s konden we hierdoor allerlei situaties nabootsen. Ook verzon de instructeur allerlei ezelsbruggetjes zodat ik het goed kon onthouden. De lessen duurden anderhalf uur, dus dat was best wel lang. Ik ben heel trots op mezelf dat ik mijn aandacht er elke keer goed heb bijgehouden.

We hebben samen een aantal maanden geoefend met de theorie. Door corona kon hij twee maanden niet komen, maar in die tijd heb ik met mijn persoonlijk begeleider proefexamens gedaan, zodat het geleerde niet zou verdwijnen. Dit is gelukt, want in september 2020 had meneer Hotsma er genoeg vertrouwen in dat ik het zou halen, dus zijn we begonnen met rijlessen. Voordat ik daadwerkelijk mocht beginnen met lessen, moest ik een vragenlijst van het CBR invullen. Daarna volgde een medische keuring. Ze stelden me allemaal vragen over alcohol- en drugsgebruik en of ik dingen lastig vond of angsten had in het verkeer. De arts voorzag geen problemen waarom ik niet zou mogen lessen, dus ik ging van start. Ik had les in een Seat Mii met een automatische versnellingsbak. Dit ging heel goed en ik vond het erg leuk. Ik had natuurlijk al een dikke vijf jaar ervaring op de weg door mijn 25 km-auto, maar daar gelden andere verkeersregels voor en gaat niet zo hard als een normale auto. Wel even wennen dus!

Op 16 juli 2021 ging ik naar Leeuwarden voor mijn theorie-examen. Ik liet niet merken dat ik het spannend vond, maar dit was het natuurlijk wel, ook al wist ik dat ik de stof wel beheerste. Mijn vader ging met mij mee. Bij het CBR was er nog even stress, want de mevrouw achter de balie dacht dat het een paspoort van iemand anders was. Ze geloofde niet dat ik dat was op de pasfoto. Ik was er even helemaal vanaf, maar ik heb me herpakt. De vrouw die het mondelinge examen afnam, stelde me op mijn gemak en ze ging niet tegenover me zitten, maar naast me. Dit was voor mij erg prettig. Het ging heel goed, dus ik was geslaagd! Ik had gewoon in één keer mijn theorie-examen gehaald!

Het lessen ging ondertussen gewoon door en uiteindelijk mocht ik de tussentijdse toets gaan doen. Hierbij moest ik onder andere een bochtje achteruit maken en fileparkeren. Dit ging goed, dus ik was geslaagd! Een maand later stond de laatste stap op het programma voor het roze pasje; afrijden… Dit ging ook weer super goed, dus heb ik ook mijn praktijkexamen in één keer gehaald!

Wat veel mensen niet voor mogelijk hielden, is dus wel gelukt! Ik heb mijn rijbewijs gehaald en heb al mijn benodigde examens in één keer gehaald! Dit was niet gelukt zonder mijn eigen inzet, maar ook die van meneer Hotsma, mijn moeder en mijn persoonlijk begeleider. Een mooie samenwerking met een geweldig eindresultaat. Ik rijd nu in mijn eigen auto overal naar toe en geniet er volop van!”

December 2021 | Sipke

Als begeleider van Zorggroep de Stellingwerven heb je een hele hechte band met de bewoners. Samen streven ze naar een doel en daar hoort zo af en toe een bijzonder uitje bij, zoals Jacko (zorgcoördinator) heeft gehad met Sipke. Hieronder vertelt Jacko zijn verhaal over een dag met Sipke.

“Na de middelbare school en voor mijn studie SPH had ik een periode waar ik niet precies wist wat ik wilde gaan doen met mijn leven. Na een jaar in Frankrijk te hebben gewoond en wat werken, heb ik in die periode ook mijn groot rijbewijs en chauffeursdiploma gehaald. Hierdoor heb ik met veel plezier anderhalf jaar op een vrachtwagen gereden, tot ik aan mijn studie begon. Het was dan ook een leuke verrassing dat ik Sipke als cliënt ging begeleiden, die werkzaam is als vrachtwagenchauffeur. Sipke had vroeger een buurman die vrachtwagenchauffeur was en hij mocht dan ook wel eens mee. Vanaf die tijd was het zijn droom om vrachtwagenchauffeur te worden”, vervolgt Jacko. “Inmiddels werkt hij alweer 13 jaar bij Portena in Heerenveen waar hij het erg naar zijn zin heeft en op een mooie grote combinatie rijdt.”

Zo’n gezamenlijke passie zorgde ervoor dat Jacko en Sipke al snel een afspraak hebben gemaakt om samen eens een dagje door te brengen op de vrachtwagen. “Begin november was het dan zover. Sipke had speciaal toestemming aan zijn baas gevraagd om mij mee te nemen, bijzonder omdat er normaal niemand mee mag. Er werd rekening gehouden met de bijrijder en Sipke kon uitslapen, 07.00 uur beginnen in Heerenveen, in plaats van de normale tijden van 03.00 of 05.00 uur. De trailer stond geladen klaar en wij vertrokken snel met de Volvo naar Drachten waar er bij een snoepjesfabriek gelost moest worden. Stipt volgens afspraak om 08.00 uur in Drachten, maar door onvoorziene omstandigheden kon er niet direct gelost worden, maar moesten we 4 uur wachten!” De een zou zeggen zonde van de tijd, maar het betekende voor Jacko en Sipke dat ze alle tijd hadden om een goed gesprek te voeren.

“Sipke vertelde dat alles van de chauffeurs met de aanwezige boardcomputer wordt bijgehouden, o.a. brandstofverbruik, snelheid rusttijden etc. Dit in combinatie met de werkhouding en het contact met klanten levert een soort klassement van de 100 chauffeurs op. Sipke staat in de top 10 en is hier zeer terecht heel erg trots op. Ik was ook zeer onder de indruk van de rijkwaliteiten van Sipke en ook de correcte en nauwkeurige omgang met het materiaal en de klanten viel mij op. Een zeer geslaagde dag, waarin ik veel geleerd heb en Sipke goed heb leren kennen! Sipke bedankt!”

Ga direct naar

Aanmelden

CliëntApp

Suggesties of klachten

Vertrouwenspersoon

Voel je goed

Wet zorg en dwang

Zoeken